Eimreiðin - 01.01.1962, Qupperneq 16

4
EIMREIÐIN
manndráp og rán. Ekki hafði hann
meðgengið neitt, en sannanir fyrir
þjófnaðinum voru fengnar, aug-
ljóslega. Hitt með ránið og hræið
sem þeir fundu af ferðamanni, —
það var öldungis ósannað að hann
hefði komið þar nálægt eða átt
nokkurn þátt í því. Á þeirri öld
harðinda, erlendrar og innlendrar
kúgunar hungurs og harðréttis
voru svo margir drepnir, hreint og
beint hurfu. Menn, sem höfðu ein-
hver verðmæti meðferðis og hættu
sér einir nálægt skarpduglegum,
banhungruðum mönnum, sem áttu
góðan, langyddan ljroddstaf og
beittan hníf, gátu varla við öðru
búizt en týna fjármunum og lífi.
]á, þannig var nú öldin sú. Rétt-
vísin var auðvitað á varðbergi og
lá ekki á liði sínu er tækifæri gafst
að ná í Jjjófa og ræningja og hegn-
ingin var ekki skorin við nögl. Þar
voru hengingar, brennur og kæf-
ingar í mógröfum, ef ekki var drasl-
ast með sekar konur á hinn helga
stað, Þingvöfl. En einhver bezta
skemmtun Jjar voru slíkar aftökur,
hvort sem um var að ræða þjófa,
morðingja, galdramenn, fólk, sem
hafði eignast börn í meinum, sem
kallað var. En í sumum sveitum
vildu menn helzt njóta Joess sjálfir,
út af fyrir sig, að lífláta óbótafólk-
ið, einkum á Vesturlandi og svo
Norður- og Austurlandi. Þeirn
fannst, sem von var, að Jteir gætu
ekki verið að skemmta Suðurnesja-
mönnum né austanvérum með ]jví
að drasla með óbótafólk sitt á Þing-
völl. Þeir áttu svo sem nóga gálga-
kletta og forarpolla og þeir gátu
alltaf fundið rekadrunib
sen'
haft sV°
dugað gat í höggstokk og - ,
hina hátíðlegu og hrollsælu at1
út af fyrir sig. r
Eins og áður var á drep$> '
Jjað einn siður réttvísinnar ao
Jjrjóta þá, er gripnir höfðu '
íyrir glæpi, tif vinnu. Voru
valdsmenn veraldlegir, er s,
menn nefndust, er fengu P j
ódýru vinnukrafta, og var ^
sparað að nota Jrað, Suniir SV^_
ntenn höfðu allmarga skálka a
um sínum og héldu þeim óspa' ^
erfiðisvinnu og dróst oft leng1 ^
kveða upp dóm, einkum ef 11111 ,,
töku var að ræða eða sending ^
Brimarhólm. Fannst valdsm0 ^
um, sem von var, að nær v®11 g
nota vinnuaflið hér á landi. e11
láta Danskinn þrælka líftóru1111 ^
þessurn oft fílelfdu kjarkmönnt*
Stundum nutu og hrePPstJ° g
góðs af þessari vinnu og svo val | ^
nú, að Páll, að viðurnefni ðj
sýslumaður í Hegranesþingn ‘ ,u
lánað Ólafi hreppstjóra á -,e- ^
fanga sinn, Atla Arngrínisson>
setið hafði í járnum í liartnau
ár. Að vísu var það öfugm#1^.
segja að hann hafi setið. ÁtP^^;
víkingur til vinnu. Hann
ekkert meðgengið jirátt iy111 r.
anir og fortölur andlegra .j
aldlegra yfirvalda. PróíastiU10 j.
Miklabæ kvað hann vera »a 1 ,|t|j
forblindað djöfulsins barn °n . ()g
ekki útdeila honum sakramel, ^
var Jjess engin von. Það þó£tlðvð
svo senr áður er sagt, fullsan11 ,
Atli hefði stolið nokkrum ^,n.j,eti.
og einu hrossi, svo og
hang1*