Eimreiðin - 01.01.1962, Side 67

aönriiiii, sern tor gegnmai neilt
þriðju hæð í húsinu númer
við Rue de Orchant á Mont-
'"‘'rtre, átti heima maður nokkur,
Seni Dutilleul hét, mesti sómakarl
Hnn var gæddur þeim furðulega
eiginleika, að geta farið gegnunt
jena 'eggi eins og ekkert væri.
etta var hæglátur maður, með
lon- S
ske;
n<ittur og snoturlegt, svart höku-
Sg> og gegndi lágu embætti í
s fásetningarráðuneytinu. A vet-
111 na fór hann venjulega til vinnu
s,r>nar í strætisvagni, en á sumrum
’tgangandi allajafna og bar þá
'<lrtan harðkúluhatt á höfði.
^ öutilJeul var nýlega orðinn
J°rutíu og tveggja ára, er honum
‘Pinberaðist þessi ttndraverði eig-
?nleiki sinn. Kvöld nokkurt, er
Hnn \ ar staddur í innra fordvrinu
htlu einmenningsíbúðinni
ltln*> bilaði rafmagnið snögglega;
,'lr® honum þá fyrir, að þreyfa
,!? áfram í myrkrinu, en þegar
Júsin kviknuðu á ný, litlu síðar,
. 5 hann á ganginum fyrir utan
hðina. Nú, sem dyrnar að íbúð-
'oru vandlega læstar að inn-
n'erðu, fór ekki hjá jiví að þetta
ylli honum nokkurra heila-
v.rnta> og enda þótt j)að færi í bág
^ aJla venjulega skynsemi, afréð
a’tn að fara aftur inn til sín sömu
v °g hann kom, beint gegnum
e§ginn. Sem hann og gerði.
^á’n snögga tilkoma svo ójarð-
arar náðargáfu virtist þó ekki,
að neinu leyti, ýta undir frama-
girni lians, né löngun til að færa
hana sér í nýt, heldur valda hon-
um aðeins óróleika, og jiar sem
helgarfrí hans fór í hönd, ákvað
hann að nota j)að til að leita lækn-
is jDarna í nágrenninu og segja hon-
um allt af létta um jiessa fárán-
legu uppákomu. Læknirinn gékk
úr skugga um hann segði satt og
að allnákvæmri rannsókn lokinni,
ákvað hann orsök kvilla j^essa að
linna í skrúfmyndaðri ofholdgun í
innri vefjum briskirtilsins, ráð-
Smásaga eftir
Marcel Aymé.
lagði sjúklingnum Tetravalent-
pirrertetöflur, eins konar sam-
hristing úr hrísmjöli og húsdýra-
hormónum, til inntöku tvisvar á
ári, svo og aukna líkamsárevnzlu.
Þegar Dutilleul var búinn að
taka inn fyrsta skammtinn, lét
hann afganginn niður í skúffu og
gleymdi honum síðan. Hvað hina
auknu líkamsáreynzlu áhrærði, þá
var honum fremur óhægt um vik.
Hin daglegu störf hans voru sem
sé bundin svo rótgrónum siðvenj-
um, að sérhvert viðvik þar, umfram
venju, mundi ekki skapa annað