Eimreiðin - 01.01.1962, Blaðsíða 74

EIMREIÐIN
62
Málarinn Gen Paul, sem aldrei lét
glepjast af breytingum þeim, sem
andlit samborgaranna kunnu að
taka á sig, var sá eini, sem sá
gegnum gerfi hans. Hann rakst í
flasið á Dutilleul einn morguninn
á horninu á Rue de l’Abreuvoir
og gat ekki stillt sig um að ávarpa
hann á sinni djörfu málísku: „Ja,
hvert þó í heitasta, maður, mér
sýnist þú aldeilis hafa dressað þig
upp til að geta dobblað þefarana,“
sem útleggst: — ég sé þú hefur far-
ið í fín föt til að villa urn fyrir
lögreglunni.
„Það var og,“ varð Dutilleul að
orði, „þú þekkir mig þá.“
Atvik þetta kont hálfilla við
hann og fékk honum nokkurs
óróleika, svo hann ákvað að flýta
för sinni til Egyptalands. En þá
bar það til, þennan sama dag, að
hann varð yfir sig ástfanginn í
ljóshærðri þokkadís, sem hann
mætti tvívegis, með stundarfjórð-
ungs millibili, í Rue de Lépic.
Hennar vegna gleymdi hann bæði
frímerkjasöfnun sinni, Egypta-
landi og pýramídanum. Hin Ijósa
mær gaf honum, að sínu leyti,
ekki óhýrt auga á móti. Fátt hef-
ur jaínheillandi áhrif á ungar
Parísardömur nú á dögum, eins og
splunkuný sportföt og glampandi
hornspangargleraugu; slíkt ber
keim af kvikmyndaforstjórum og
vekur lijá þeim draunta um liana-
stélspartý og kalífornískar nætur.
Til allrar óhamingju reyndi Gen
Paul að draga kjarkinn úr Dutill-
eul, nteð því að segja honum, að
stúlkan væri harðgilt og væri mað-
ur hennar ákaflega afbrýðissam111
og hinn mesti hrotti. Héldi han11
sig heima öllum stundum, ner,ia
hvað hann hvarf jafnan l11111
klukkan tíu á kvöldin og kom
ur fjögur að morgni, en áður el1
hann fór, hafði hann fyrir venjm
að loka konu sína inni i svefn
herberginu og rammlæsa lnirðinn1,
atik þess, sem hann setti hengil;isa
fyrir alla gluggahlera. Á daginI1
hafði hann á henni strangar
ur, já, meira að segja átti lialin
til, að veita henni eftirför, þe8‘
luin skrapp í búðirnar á Mollt
rnartre.
„Hann er sísnuðrandi á e^n!
henni, eins og hundur," saS
Gen Paul. „Hann er einn bessal‘
mannvesalinga, sem truflast
ah'eg
á geðsmunum, ef einhver svo mb'
ið, sem dirfist að líta á kom>n‘
hans.“
Þessi aðvörunarorð urðu 1
ekki til annars, en glæða áhug
Dutilleuls enn að mun, og na?s .
dag, er liann mætti ungu frU ^
í Rue Tholoze, áræddi hann a^
elta hana inn í mjólkurbuð, c’
meðan hún beið eftir afgre'®s 1
ávarpaði hann hana kurteisleg3 n‘t
tjáði henni einlæga ást sína. K-v
hann vita allt um háttarlag lliaI10jr
hennar, harðlæstu dyrnar p
gluggahlerana, og hefði hann
hyggju, að heimsækja hana stl‘
;u henn'
þetta santa kvöld, í dyngjt
ar. Mærin roðnaði við, mj°
fatan skalf í greip hennar og
votum augum stundi lnin upP
lágt, að varla lieyrðist: ,J>V1
ur, það er ekki hægt.“
lknr'
tár'
svn
ini®