Eimreiðin - 01.01.1962, Qupperneq 100

88
EIiMREIÐIN
neilt nema í hið eina skipti er verk-
i'æri bóndans skrikaði á steini svo
að sundur hjóst sproti, og hann tók
hann upp, og kallaði um leið upp
yfir sig. Þau litu öll við.
„Ó, lofaður sé guð á himnum,"
sagði konan og signdi sig.
Bóndinn hélt upp sprotanum og
þau sáu öll að komnar voru örlitl-
ar kartöflur, minni en krækiber,
fjölmargar liingað og þangað á ó-
reglulega greindum rótunum. Þetta
spáði ágætri uppskeru.
Þau hættu að að vinna, stóðu í
hnapp og dáðust að þessu. Þá tók
eldri sonurinn, unglingspiltur, til
máls og sagði:
„Nú ætti María að vera kontin,
ég held henni hefði þótt gaman að
sjá þetta. Ef mig misminnir ekki
þá var það einmitt á þennan stað,
sem lnin var að bera þang í vetur."
Það var steinhljóð. María var
hin elzta af systkinunum. Hún
hafði farið til Ameríku snemma
um vorið. Hún hafði ekki skrifað
þeim nema einu sinni. Dóttir ná-
grannans hafði skrifað heim til sín
og sagt að María væri atvinnulaus,
hefði farið úr vistinni sem prestur
nokkur hafði útvegað henni, en
það var hjá ríkri frú.
Móðirin hneigði höfði og sagði
lágt og dapurlega:
„Guð er góður. Ætli við fáum
ekki bráðum bréi.“
Bóndinn beygði sig aftur yfir
verkið, þjappaði fast að með verk-
færinu og sagði önuglega:
„Haldið áfram.“
Þau héldu áfram. En elzti son-
urinn hætti snöggvast og leit út í
að
fjarskann þar sem fjöllinn blan
uðu. Svo sagði hann fullum rónþ
við móður sína, eins og hann 'Si1
að halda varnarræðu:
„Hún kemur sér ekki til a
skrifa fyrr en hún hefur pening'*
til að senda. Hún var alltaf s'°
vönd að virðingu sinni. Ég þe^'
hana Maríu.“
Síðan tóku þau öll til við verk'
in og litla barnið hélt áíram
tína illgresisblóm handa niöm>lU|
sinni. Allt í einu tók hún barnið t!
sín og kyssti j»að. Svo sagði hun-
„Sko, það er eins og enlgar scU
að syngja j:>arna uppi í loftm11’
Það er engu líkt nema englasöng-
Var guð ekki góður að gefa þel111
slíka söngrödd. Ef hún Ma11,1
heyrði lævirkja syngja held ég a
hún mundi skrifa okkur. En þa
eru víst engir lævirkjar í stón1111
borgum.“
Enginn svaraði. En Jjað var elIlS
og alla gleði hefði dregið úr söng
lævirkjanna. Himinninn varð ha
tignarhár. Veröldin ofurstór, og 3
sama skapi hættuleg. Og söng111
lævirkjanna var orðinn kvíðvsen
lega tælandi. Öllum fannst 1111
santa, nema litla barninu, sem a
svo annríkt við að færa mönnu11
sinni gjafir.
Allt í einu heyrðust glaðvS'al
barnaraddir blandast fuglak'3
inu. Þau réttu úr sér og fóru a
hlusta. Tvær smátelpur k°llUl
hlaupandi eftir götunni út að g(,1‘
unum. Það glampaði á hvítu svun
urnar jteirra gegnum bugðó11
grincherkið sem afgirti þesS^
jsröngu götu, og skein á ljóshaí>l‘