Iðunn - 01.03.1885, Síða 32

Viltr í skógi.
Eftir
Sr-zanZ)
egar eg var á unga aldri, dró hugrinn mig alla
jafna vestr yfir haf, til akóganna, þar sem blöð
og blóm aldrei deyja. |>ar fann eg hinn sígræna
frumskóg, stóran og hrikalegan, gnæfandi í óflekkaðri
dýrð sinni og forneskjukrafti, með öllu sínu yndi, öllum
sínum býsnum og dularfullu röddum, undarlegum
hryllingi, huldum hættum, ógnum og voða, töfrandi
aðdráttarafli, og ginnandi alveldissvip. Hann felr í
sér ótæmandi gullnámu fyrir vísindamanninn og ó-
kunnau undraheim fyrir manninn. Stór er hann,
víðr og djúpr, svo að hann gæti sökkt í djúp sitt
stórum konungaríkjum gömlu Evrópu með öllum
þeirra þrældómsanda, ágirnd og valdafýkn.
Einn og einn brjótast forfarar þjóðmenningarinnar,
fyrstu nýlendumenn, fram í gegnum hina óruddu
auðn; ósegjanlegir örðugleikar, þrautir og skortr
fylgja förum þeirra, með öllu sínu afli berjast þeir við
hina rótgrónu forneskjujötna frumskóganna, og vinna
með afar-fyrirhöfn af náttúrunni fátæklegt lífsviðhald
sitt. Enn með tímanum fást ríkuleg lauu strit-
vinnunnar, bæði að efnum, og fyrir hug og hjarta.
|>ar sem ekkert raskar ró né friði; þar sem náttúr-
an talar ein við sjálfa sig, verðr hugrinn hreinn og
næmr, og lærir að finna til hinna duldu áhrifa liins