Iðunn - 01.03.1885, Side 40

166 Franz Engel:
eg skeytti því ekkert — engu öðru enu því að kom-
ast út.
Sól komst í hvirfil; öll dögg var skrælnuð af;
hitinn og þyngslasvælan varð óþolandi. þögnin
hvíldi á mcr eins og klettr, og gjallið í spætunni
þyngdi enn meira einveruna. Eg þráði ljós og loft,
rúm, og eitthvert hljóð ; blóðið svall í æðum mér
og dró úr mér kraftana.
f>ó að enginn loftblær bærðist, og þéttr laufskálinn
umgirti rökkrió hræringarlaus, fór eg þó að heyra
dimman og suðandi gný, svo sem þyti vindr í topp-
um. Enn hvergi bærðist minsta laufblað — eg
hlustaði og stefndi á hijóðið; gnýrinn fór sívaxandi,
það var eins og brimdrunur í sjó. það hlaut að
vera vatn. Eg hélt óðara að þetta væri lækrinn,
sem leið mín átti að stefna að, eða þá að minsta
kosti lækr, sem lægi til mannabygða. Ný von lifnaði
í mér, svo að eg kvaldi mig áfram á hljóðið. Egvissi,
að eg gæti séð á graslaginu, livort eg ætti að fara
upp eða niður með læknum, því að það breytist eftir
því sem hærra liggr. Ef menn þekkja jarðbeltið,
og eru kunnugirplöntutegundum þeim, erþar spretta,
er það mikil leiðbeining ; en það er þó aldrei nema í
áttina, og nóg rúm er til þess fyrir viltan mann, að
vera eins staddr og sá, »er í byr óöum beitir stjórn-
lausu«.
það fór að halla undan fæti; brekka tók við af
brekku, dalverpi eftir dalverpi, enn þó var niðrinn
altaf jafnfjarri. Eg hélt áfram undir dauðann,
þangað til alt í einu mér skriðnaði fótr ; jurtaflækju-
torfan lá þar fram af snarbröttu klettabelti, sem
ekki sást, og barst eg ofan með henni. Eg hrapaði