Iðunn - 01.12.1887, Síða 10

Tveir vinir
Eftir
atecc. £. 3>íic ííand.
‘YJf nginn gat skilið í því, hvaðau honum komu
jCA penÍDgar. Eu þó furðaði engan eins á því,
hvað Alphonse barst á og lifði óhóflega, eins og
Gharles fornvin hans og fyrverandi verzlunar-
félaga.
Síðan þeir slitu félagsskapnum, höfðu flestir
skiftavinirnir og arðsömustu viðskiftin smám sam-
an dregizt yfir í hendr Charles’s. það var ekki af
því að Charles á reyndi á nokkurn hátt að draga
frá sínum gamla félaga — það var síðr en svo; en
það kom blátt áfram af því, að Charles var í raun-
inni miklu duglegri. Og núþégar Alphonse fór að
verzla einn fyrir sjálfan sig, þá gat það engum
dulizt, sem veitti honum nána eftirtekt, að þótt
hann væri snarráðr, ljúfmannlegr og þokkasæll, þá
var hann ekki maðr til að stjórna verzlun fyrir
sjálfan sig.
Og einn var sá sem voitti honum nána eftirtekt.
Charles var skarpskygn maðr og hafði svo að segja
ekki auga af nokkru hans fótmáli: sérhverja yfir-
sjón, sérhverja eyðslu, eérhvert tjón — alt þekti
hann og vissi um það upp á hár, og hann furðaði,
að Alphonse skyldi geta fleyzt svona lengi.
— þeir máttu heita upp aldir saman. þeir vóru