Iðunn - 01.12.1887, Síða 21

Tveir vinir.
435
hattinn sinn svo að hann gljáði, og gékk hann um
gólf fram og aftr. og gægðist í brjefið hjá Charles
í hvert sinn sem hann gékk fram hjá púltinu.
jpað var vandi þeirra, þegar þeir höfðu lokað
skrifstofunni, að eyða klukkustund þeirri sem þá
var eftir á undair miðdegisverðar-tíma, á veitiuga-
húsi einu við stóra Boulevardann, og nú var Al-
phonse farið að leiðast eftir að líta þar í blöðin eftir
daglegum vanda.
nBrtu aldrei búinn með þetta bróf ?» sagði hanu
loks hálf-leiðr.
Charles þagði við svo sem eitt eða tvö augna-
blik ; en svo stökk hann upp svo hart, að stóllinn
datt um koll, og spurði Alphonse, hvort hann þætt-
ist kannske fær um að gera það betr ?—hvort hann
vissi ekki, hvor þeirrr væri nýtari maðr við verzl-
unina ? — og nú rann árstraumrinn af vörum hans
með þessum ótrúlega hraða, sem frönsk tunga getr
fengið, þegar talað er í ákafri geðshræringu.
En það var sora-straumr; í honum flutu mörg
ljót orð, ásakanir og álas, og svo var eins og undir
niðri lægi eins og niðrbældr ekki.
Charles æddi aftr og fram um gólfið með ltrepta
hnefa og úfið hár, og var ekki óáþekkr litlum, úfn-
um, ljótum fjárhundi, sem geltir að stórum, gljá-
stroknum stofu-hundi. Loksins þreif hann liatt
sinn og rauk út.
Alphonse hafði horft á hann stórum augum al-
veg forviða. þegar liann var farinn og kyrt orðið
í herberginu, fanst honum eins og loftið titra enn
þá eftir reiðiyrðin. Hvert ónota-orðið eftir annað
28*