Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 33

Tveir vinir.
447
uppstytfcu; aðrar biðu stundum saman í biðsölun-
um á omnibús-vagnstöðvunum. En flestir karl-
menn ösluðu leiðar sinnar undir regnhlífum sínum;
fæstir höfðu verið svo skynugir að gefa algerlega
upp alla vörn ; en þeir fáu höfðu brett upp krag-
anum, stungið regnhlífinni uudir hendina ogbáðum
höndum í vasana.
|>ótt þetta væri snemma liausts, þá var þó orðið
hálfrökkvað klukkan fimm. Ilér og þar var farið
að kveykja á gasljósi í þrengstu strætunum, og ein-
stöku sölubúð reyndi að láta ljósgeisla sína rjúfa ina
þykku, votu þoku.
það var eins og vant var mannþröng á strætun-
um ; menn hrundu hver öðrum niðr af gangstétt-
unum og skemdu regnhlífarnar hver fyrir öðrum.
011 akfæri vóru út leigð; þau þutu fram og aftr
í ýmsar áttir og skvettu af [fremsta megni forinni
upp á þá sem fótgangandi vóru ; en þykt forarlag
glampaði í ljósdeprunni ofan á asfaltinu.
Kaflihús öll vóru troðfull; stofngcstirnir reikuðu
um gólfin og bölfuðu, og veitingaþjónarnir rákust
liver á annan í flýtinum og þrengslunum. Alt í
einu heyrðist ið litla livella hljóð í klukkunni á
skeuki-borðinu; það var konan, sem var gjaldkeri,
sem kallaði á einn af þjónunum og rendi jafnframt
gætnu auga yfir salinn.
í stóru veitingahúsi við Boulevard Sebastopol
sat kona við skenkiborðið. Hún var alkunn fyrir
dugnað sinn og fyrir sitt hlýlega viðmót.
Hún hafði svart hár og gljáandi, og hafði hún
skift því yfir miðju enni og greitt aftr fyrst og svo
niðr, þótt það væri ekki þá í tízku. Augun vóru