Ægir - 01.01.1925, Blaðsíða 14

6
ÆGIR
öruggari en mótorbátarnir, en manntjónið
liefir verið afskaplegt á þeim, svo sem
kunnugt er, sem mun stafa af þvi að
þeir eru ekki færir um að mæta öllum
þeim stormum, sem koma hér við land,
en síðan að bátarnir stækkuðu og sjó-
sóknin óx og farið er að halda til á bát-
unum á djúphafi i vetrarskammdegi, þá
er slíkt ekki fært nema traustum og af-
burðagóðum skipum.
Hvort að gufubátarnir eru þar nokkuð
tryggari verður reynslan að skera úr, en
óhug nokkrum kastar það á þessa til-
raun hve mörg af þessum aðkeyptu skip-
um eru gömul og útslitin, en veðráttan
hér er slík, að við þurfum ekki síður
traust skip og góð en þær þjóðir, sem
við kaupum skipin af og þar að auki
eru viðgerðir og viðhald töluvert erfið-
ara og dýrara hjá okkur en viða annar-
staðar. Kristján Bergsson.
Leirhöfn.
Síðan sú breyting varð á útgerð báta
til fiskveíða hér við land, að mótorbát-
ar komu i stað róðrabáta, þá hefir um
leið skipt mjög um útgerðarslaði bátanna.
Áður var mestur bátaútvegur frá útskög-
um (Hafnir á Skaga, Dritvík) eða eyj-
um (Seley, úteyjar Breiðafjarðar) þar
sem skamt var á fiskmiðin, og voru þá
ekki gerðar aðrar kröfur til staðarins
en að lending og uppsátur væri sæmi-
legt, en minni þörf á höfn þar sem skip
gætu legið fyrir festum, þar sem báturnir
voru dregnir á land að róðrinum lokn-
um. Nú er það óhjákvæmilegt fyrir mót-
orbátana að hafa aðsetur þar sem lægi
er sæmilegt þótt veður versni. En mót-
orbátahafnirnar eru sjaldan eins vel sett-
ar með vegalengd á fiskimiðin og hinar
gömlu stöðvar róðrarbátanna, sem veld-
ur kostnaði og óþægindum; má þar fyrst
telja meiri olíueyðslu, tímatap við út- og
heimsiglingu, og fleiri árangurslausar
ferðir, þar sem oft spillist veður meðan
á útsigling stendur, þar sem langt þarf
að sækja, en hinir sem slcamt eiga, geta
beðið birtu og séð hvað veðri líður áð-
ur en út er sigll.
Rað hefir lika á síðari árum talsvert
verið rætt um það að gera fiskveiða-
hafnir á hentugum stöðum kringum
landið, og verður sjálfsagt eitthvað fram-
kvæmt í þá átt þegar fjárhagur landsins
leyfir. En áður ætti að rannsaka þá staði,
sem frá náttúrunnar hendi eru hæfir í
þessu skyni. Og með línum þeim, sem
hér fylgja vil eg vekja athygli útgerðar-
manna og sjómanna á stað, sem að mínu
áliti er vel fallinn til fiskveiða með mót-
orbátum. Sá staður er Leirhöfn á Mel-
rakkasléttu.
Leirhöfn er á Melrakkasléttunni vest-
anverðri, milli Rauðanúps og Svartastaða-
núps, rétt sunnan við heimsskautabaug-
inn. Er aðalstefna strandarinnar á því
svæði, talin frá Rauðanúp, lítið eitt aust-
an við hásuður. Skamt sunnan við
Rauðanúpinn gengur lítið nes veslur í
sjóinn, Rílsnes, og sunnan við það skerst
Leirhöfnin inn í ströndina til suðausturs
og er bærinn Leirhöfn suðaustan við
höfnina. Vestan við hana er láglendur
tangi, og þegar hann þrýtur, tekur við
víðáttumikill skerjaklasi, sem ver höfnina
alveg fyrir hafáttum, svo þar er jafnan
lyngt þótt sjór sé úfinn úti fyrir.
Leiðir inn á höfnina eru tvær. Milli
tangans vestan við hana og skerjaldas-
ans er sund, sem oftast er fært mótor-
bátum og smærri bátum. En aðalinn-
siglingin er inn undir ströndina norðan
við skerjaklasann og svo inn sund milli