Skinfaxi - 01.11.2010, Síða 17

SKINFAXI – tímarit Ungmennafélags Íslands 17
Það var fimmtudagsmorgunn seint í nóv-
ember. Halli, Jói og Bella sátu inni í herbergi
heima hjá Jóa og voru að hugsa hvað þau
gætu gert spennandi. Úti dundi norðanhríð-
arbylur á glugganum, það var frí í skólanum
vegna veðurs og ófærðar og í ofanálag var
rafmagnslaust. Halli sagði:
„Það er nú ekki margt hægt að gera þegar
það er rafmagnslaust, tölvan virkar ekki.“
„ – og ekkert hægt að fara út, sjónvarpið
dautt, ekkert videó,“ sagði Bella.
„Veriði róleg, við finnum eitthvað,“ sagði
Jói. Þau sátu þarna í hálfgerðu myrkri, voru
aðeins með eitt vasaljós sem var eiginlega
alveg að gefa sig, ljósið dofnaði með hverri
mínútunni sem leið.
Jói og Bella voru 11 ára en Halli var einu ári
eldri eða 12 ára. Þau áttu heima í litlu þorpi
úti á landi. Þeim líkaði mjög vel að eiga heima
þar, alltaf var eitthvað spennandi að gerast.
Það kom stundum fyrir á veturna að veðrið
væri brjálað en sjaldgæft var að rafmagnið
færi af. Þá gerðist yfirleitt eitthvað skemmti-
legt, sérstaklega ef rafmagnið var ekki á í
nokkra daga.
Á meðan þau voru að spjalla um heima og
geima heyrðu þau að það var bankað létt á
hurðina. Bella hrökk við og Halli hló að henni,
Jói stökk upp og opnaði dyrnar en sá ekki að
neinn væri frammi.
„Hver er að reyna að vera fyndinn?“ sagði
Jói ergilegur. Hann lokaði dyrunum og kom
aftur inn. Um leið gaf vasaljósið sig alveg,
batteríin voru búin. „Þetta var nú ekki gott og
ég á engar vararafhlöður.“ Jói fór niður í eld-
hús til þess að ná í eldspýtur og kerti, hann
var dálitla stund af því að hann var svo lengi
að finna kertin.
Á meðan sátu Halli og Bella í myrkrinu,
Bella var pínu hrædd en Halli lét ekki bera á
neinu, veðrið gnauðaði heldur hærra en fyrr
og það hvein í öllu. „Hvað er Jói að gera svona
lengi? Af hverju kemur hann ekki aftur?“
sagði Bella með örlítið titrandi röddu.
Rétt í þessu kom Jói og kveikti á kertinu
hjá þeim. „Þetta er nú bara jólalegt,“ sagði
Halli „enda styttist í jólin.“ Krakkarnir fóru
svo að spjalla um jólin, heilmiklar jólapæl-
ingar. Þau fóru að segja hvert öðru frá því
þegar þau voru lítil og voru hrædd við jóla-
sveininn og margar aðrar minningar flugu
á milli.
Á meðan þau voru á kafi í þessum umræð-
Jólatöfrar eða
„Var þetta raunverulegt“
um var næstum farið fram hjá þeim að það
var bankað aftur. Þeim þótti þetta dálítið
skrýtið vegna þess að það var enginn frammi
þegar var bankað síðast. Halli var fljótur að
stökkva til og reif upp hurðina en það var það
sama og áður, enginn fyrir utan. Hann lokaði
dyrunum svo og stundi við. Þá sá Bella að það
er eitthvað blað undir hurðinni. Jói tók það
upp, það var umslag og utan á því stóð „Jóla-
skraut“. Þið hefðuð átt að sjá svipinn á þeim
öllum þegar þau sáu þetta og þau hrópuðu
öll í einu: „Jólaskraut !!!!“
„Hvað er þetta eiginlega, hver að fíflast í
okkur? Hér er enginn heima,“ sagði Jói og
andlitið á honum var eitt spurningarmerki.
Krakkarnir opnuðu umslagið en það var tómt.
Þetta þótti þeim vægast sagt undarlegt og
þau skildu ekki neitt í neinu.
Bellu leist ekki á þetta. Hún var þess full-
viss að þarna væri eitthvað á seiði sem væri
eitthvað gruggugt og hún ekki tilbúin að tak-
ast á við, en hún var ein um þessa skoðun.
Strákarnir voru spenntir og voru búnir að
velta umslaginu fram og aftur, bera það upp
að kertaljósinu, þefa af því og fleira.
„Má ég kannski aðeins sjá umslagið?“
sagði Bella. „Þetta er svona gamalt umslag
með fóðri,“ sagði hún svo og togaði í fóðrið.
Strákarnir horfðu agndofa á Bellu kippa fóðr-
inu úr umslaginu og ekki nóg með það, heldur
sneri hún umslaginu við og viti menn, þar var
lesning. Strákarnir stukku á fætur og reyndu
að hrifsa umslagið af henni. „Hei, veriði róleg-
ir, ég er með þetta og það var ég sem upp-
götvaði það,“ sagði hún. Hún stillti sér upp
en var ekkert að flýta sér og strákarnir voru
orðnir órólegir. „Flýttu þér,“ sögðu þeir báðir
í kór. Og Bella las:

Kæru vinir! Þar sem ég er í örlitlum vand-
ræðum ákvað ég að biðja ykkur um hjálp. Já,
af hverju ykkur? Svörin við því koma síðar og
þá munuð þið skilja ýmislegt betur. En ef þið
fylgið öllum fyrirmælum fer allt mjög vel og
allir geta átt gleðileg jól. Verið ávallt viðbúin.

„Stendur ekkert meira?“ spurðu strákarnir
mjög forvitnir og Jói tók af henni umslagið
til þess að vera viss um að þetta væri rétt hjá
Bellu. „Hvað er þetta, trúir þú mér ekki?“
spurði Bella. Jói játti því að hann tryði henni,
honum fannst þetta bara svo skrýtið. Halli
settist niður með blað og penna. Hann var að
reyna að átta sig á hvað þessi spurningar-
merki undir bréfinu þýddu.
Krakkarnir voru búin að reyna í hálftíma
að finna út hvað spurningarmerkin táknuðu
en án árangurs. „Hvað eigum við að gera
næst?“ spurði Jói.
„Við verðum bara að vera róleg og bíða,
Vera viðbúin eins og stóð í bréfinu,“ sagði
Bella. Þau voru orðin svöng og drifu sig niður
í eldhús og fóru að gera sér samlokur. Þau
voru sannarlega orðin svöng því að þau fengu
sér þrjár samlokur á mann.
Þegar Halli var að ganga frá eftir sig sá hann
jólakúlu á eldhúsbekknum og spurði Jóa hvort
hún ætti að vera þarna. Jói varð bara hissa og
yppti öxlum og kannaðist ekkert við þessa
stöku jólakúlu á eldhúsbekknum heima hjá
sér í lok nóvember. Þau fóru aftur upp í her-
bergið hans Jóa og tóku kúluna með sér.
„Ég veit hvað við gerum!“ sagði Bella.
„Opnum kúluna!“
„Til hvers að eyðileggja jólakúluna okkar?“
hnussaði í Jóa.
Halli hlustaði ekki á þusið í Jóa, tók
kúluna og braut hana í tvennt, og viti menn:
Innan í kúlunni var miði.
„Ja, hérna, nú fer þetta að verða hreint
aldeilis spennandi,“ sagði Bella, tók miðann
og gerði sig líklega til þessa að lesa hann upp-
hátt fyrir þau.
„Nú má ég lesa,“ sagði Jói.
„Á ég ekki að gera það? Ég las hinn mið-
ann,“ sagði Bella. Það varð svo úr að Bella las
hann. Á miðanum stóð:
Kæru vinir. Nú hefst hefst erfitt verkefni
sem ég þarf að biðja ykkur um að leysa. Það
liggur mikið við. Ef eitthvað bregst hjá ykkur,
koma engin jól í landinu.
„Koma engin jól, það má ekki gerast?“
hváði Halli við. Bella las áfram af miðanum.
Það sem þið þurfið að gera núna er að fara
upp á loft og finna þar gamla kistu sem er full
af gömlu jólaskrauti. Kistan er merkt Ástvaldi
Geirssyni, hann átti heima í þessu húsi fyrir
mörgum árum, löngu áður en þið fæddust, og
mömmur ykkar og pabbar voru bara krakkar.
Þegar þið hafið fundið kistuna opnið hana og
finnið lítinn upptrekktan jólasvein ... Takk í
bili, meira síðar
Jólasaga:
Höfundur: Júlíus Júlíusson
F
M
BS