Ægir - 01.11.1944, Blaðsíða 4

218
Æ G I R
Jón Auslniann.
væri bráðfeigur, er fengi sel á færi. Þessi
feigðarboði köm á öngul Jóns, eitt árið, með-
an hann var enn lmrmingur, og skeði það
í siðasta róðri fyrir páska. Er bátsverjar sáu
dráttinn, hristu þeir höfuðið og höfðu við
orð, að blessaður drengurinn mundi þá ekki
koma með þeim á sjóinn aftur.
Þegar heim kom, lét hann ekki á neinu
hera. Svo slóð þá á, að nokkrar veturgamlar
kindur vantaði í hús, og varð hann að fara
að leita þeirra. Hann lagði afdráttarlaust af
stað og hafði með sér hund, er Kanis hét. Er
hann hafði leitað nokkra hríð, varð hann
þess áskynja, að kindurnar voru uppi undir
hömrum hátt í fjallinu. Áður en liann lagði
af stað þangað, kvaddi hann Kanis og mæiti
við hann: „Hér skaltu nú sitja, Kanis minn,
og bíða min. Komi ég ekki aftur, sem vel
getur orðið, þá ferðu heim og gerir aðvart."
Ekki er að orðlengja, að ferðin eftir kind-
unmn gekk að óskum, en það ætlaði hann,
að yrði sín seinasta ganga. Gæftir urðu þeg-
ar eftir páska, og urðu lagsmenn hans eigi
lítið undrandi, er þeir sáu hann standa Ijós-
lifandi við keip sinn.
Þegar hann hætti að róa i Suðursveit,
réðst hann austur í Breiðdal, en þar var
hann aðeins eitt ár. Hefði hann dvalizt þar
lengur, ef sjónin hefði ekki þegar verið far-
in að deprast svo, að honum var ókleift að
sýsla um kindur. Tvö árin næstu var hann
við sjóróðra frá Kirkjubóli í Stöðvarfirði,
en dvaldist siðan eill sumar á Eskifirði.
Þaðan lagði hann leið sína út yfir pollinn
og gerðist nú farmaður. Sigldi hann ýmist
með Norðmönnum eða Englendingum og fór
víða um lönd. Eftir tíu ára útivist leitaði
hann heim á ný og settist að í Reykjavík.
Var það árið 1891. Hafði sjón hans hnignað
svo mjög, að hann treystist ekki lengur til
að vera í siglingum.
Gerðisl hann nú skútukarl og undi hag
sínum vel við það starf. En sjónin þvarr, og'
er hann var 45 ára, gat hann helzt ekki ann-
að aðhafzt en staðið við vaðbeygjuna og
dorgað l'yrir þann gula, Hann var lúsfisk-
inn, og var honum því jafnan vel til um
pláss. Var hann með ýmsum nafnkenndum
skútuskipstjórum hér við Flóann. Má þar
lil nefna: Sigurð Símonarson, Ásgeir Þor-
steinsson, Oddgeir Magnússon, Þorlák Teits-
son, Bergþór Þorsteinsson o. fl. — „Eftir
að ég var alveg orðinn blindur, fóru Reyk-
víkingar að þreytast á að hafa mig,“ segir
Jón, „en ég venti þá mínu kvæði í kross og
fór austur á Firði og var þar á skútum '
tvö sumur. Siðan var ég þrjú sumur á skút-
um af Vestfjörðum og eitt sumar í Breiða-
l'irði. Skútuferill minn endaði á Ásu með
Friðrik Ólafssyni. En eftir það reri ég tvö
sumur úr Bakkafirði, og' þar með lauk sjó-
mennsku minni. Var ég þá 65 ára, og hafði
ég þá verið 12 sumur á sjó alveg blindur."
Þegar Jón er inntur eftir því, hvort hon-
um hafi ekki reynzt erfitt að fara um a
skipi, segir hann: „O, nei, ekki svo, maður
þekkti þetta alveg eins og fötin sín. Og þótt
ég væri að jafnaði með kutann í hendinni.
get ég varla sagt, að ég fengi á mig skurfu,
hvað þá meira. Maður verður, karl minn,
bogavar og varúðarfullur á því að missa
sjónina, ]iað þekkja þeir, sem reyna. En það
verð ég að segja, að ekki stóð á blessuðuni
skipsfélögum mínum að létta undir með
mér. Þeir sáu það flestir í við mig orðalaust,
þótt ég gæti ekki leyst öll störf af hendi.‘