Tímarit lögfræðinga - 01.03.1952, Qupperneq 16

10
Tímarit lögfræöinga
1) Noregur á rétt á landhelgi ákveðinnar breiddar, sem
hvergi má fara fram úr 4 sjómílum.
2) Ytri markalína landhelgi Noregs má þess vegna
aldrei vera meiri en 4 sjómílur frá tilteknum stað
grunnlínunnar.
3) Grunnlínan á, með þeim frávikum, sem um getur í
liðunum 4, 9 og 10 að neðan, að vera fjörumál á
landi, sem ávallt er upp úr sjó (og er hluti norsks
yfirráðasvæðis), eða rétt lokunarlína norsks inn-
sævis og vatna.
4) Þar sem land eða sker, sem upp kemur úr sjó við
lágflæði, er innan 4 sjómílna frá landi, sem ávailt
er ofansjávar, eða frá réttri lokunarlínu norsks
innsævis og vatna, mega ytri mörk landhelginnar
vera 4 sjómílur frá ytri brún þessa lands eða skers
(við lágflæði). Aldrei má annars taka tillit til lands
eða skers, sem einungis kemur upp við lágflæði.
5) Noregur á rétt á því, að honum séu talin á sögu-
iegum grundvelli sem innsævi og vötn allir firðir
og sund, sem koma undir hugtakið „fjörð“ að al-
þjóðalögum, hvort sem mynni fjarðar, víkur eða
sunds er yfir eða undir 10 sjómílur á breidd.
6) Fjörður telst að alþjóðalögum greinilegur vogskorn-
ingur, sem í hlutfalli við breidd sína í mynni gengur
svo langt inn í landið, að skorningurinn sé meira en
bugða á ströndinni.
7) Þar sem sjávarflötur telst fjörður, gildir sú megin-
regla um lokunarlínu hans, að hana ber að draga
milli staða í fjarðarmynninu, sem frá landfræðilegu
sjónarmiði teljast eðlilegir, eða þar sem skorning-
urinn hættir að hafa fjarðarlögun.
8) Sund í lagaskilningi er hvers konar sund landfræði-
lega séð, sem tengir saman tvö úthafssvæði.
9) Noregur á rétt til þess af sögulegum ástæðum að
telja til landhelgi sinnar hvers konar firði og sund,
sem sund teljast í lagalegum skilningi. Þar sem
landhelgisbeltin meðfram hvorri strönd ná saman