Tímarit lögfræðinga - 01.03.1952, Qupperneq 23

Haufjdúrnurinn í finkvciðavmli Brctlandn ny Norcf/fi
17
á landamærum konungsríkisins austast í Varangursfirði
og alla leið að Træna í Norðlands-fylki“. Viðfest skrá
sýnir þá föstu staði, sem grunnlínurnar eru dregnar á
milli.
Deiluefnið er Ijóslega greint í 8. tölulið málshöfðunar-
skjalsins: „Deiluefnið er, hvort markalínur norska fiski-
veiðasvæðisins, sem ákveðnar voru með konungsúrskurði
1935 fyrir þeim hluta Noregs, er liggur norðan 66° 28,8'
norðl. br., séu gildar eða ekki gildar að alþjóðalögum". Og
síðar: „Ágreiningsefnið milli hinna tveggja ríkisstjórna
er, hvort línur þær, sem konungsúrskurðurinn frá 1935
kveður á, að skuli vera grunnlínur við afmörkun fiski-
veiðasvæðisins, hafi eða hafi ekki verið dregnar sam-
kvæmt viðeigandi reglum alþjóðalaga.“
Enda þótt úrskurðurinn frá 12. júlí 1935 varði fiski-
veiðasvæðið og minnist ekki í orði kveðnu á landhelgina,
er enginn vafi á því, að svæði það, sem afmarkað er í úr-
skurðinum, er það svæði og ekki annað, er Noregur telur
vera landhelgi sina.
Á þessum grundvelli fluttu aðiljar mál sitt, og á sama
grundvelli lögðu þeir málið í dóm.
Kröfur þær, sem fyrirsvarsmaður norsku ríkisstjórn-
arinnar bar fram, eru í samræmi við ágreiningsefnið, svo
sem það kemur fram í málshöfðunarskjalinu.
Kröfur þær, sem fyrirsvarsmaður Hins sameinaða kon-
ungsríkis orðaði í lok fyrri ræðu sinnar og bar fram endur-
skoðaðar í lok svarræðu sinnar með fyrirsögninni „Niður-
stöður“, eru flóknari í eðli sínu, og verður að taka þær til
ýtarlegrar meðferðar.
Liðirnir 1 og 2 í þessum niðurstöðum lúta að breidd
landhelgi Noregs. Þetta efni er ekki til meðferðar í þessu
máli. Hið sameinaða konungsríki hefur nefnilega viður-
kennt fjögra mílna breidd landhelginnar, sem Noregur
hefur krafizt, meðan á málflutningi stóð.
1 liðunum 12 og 13 virðast vera framsettar raunveru-
legar kröfur, sem eru í samræmi við skilning Hins samein-
•i