Tímarit lögfræðinga - 01.03.1952, Qupperneq 34

28
Tímarit lögfræðinga
sögulegu heimild er í samræmi við skilning norsku ríkis-
stjórnarinnar á almennum reglum alþjóðalaga. Samkvæmt
skoðun hennar taka alþjóðalög tillit til hinna margvíslegu
staðreynda og heimila því, að grunnlínur eigi að draga með
hliðsjón af sérstökum aðstæðum í hinum ýmsu landsvæðum.
Afmörkunarkerfið, sem tekið var upp 1935 og einkennist
af notkun beinna lína, fari því ekki í bág við almenn lög,
það sé aðlögun, sem staðhættir gera nauðsynlega.
Dóminum ber að ganga úr skugga um, í hverju hið fram
borna afmörkunarkerfi er nákvæmlega fólgið, hver sé laga-
styrkur þess gegnt Hinu sameinaða konungsríki og hvort
því samkvæmt úrskurðinum frá 1935 hefur verið beitt á
þann hátt, er stenzt að alþjóðalögum.
Það er ágreiningslaust með aðiljum, að konungsúrskurð-
urinn frá 22. febr. 1812 hefur höfuðþýðingu um að sýna
fram á tilvist norsks kerfis. Úrskurðurinn er svohljóðandi:
„Vér viljum setja þá reglu í öllum þeim tilvikum, þar sem
ákveða þarf takmörk yfirráðasvæðis vors á sjó, að þau
takmörk skuli talin eina venjulega sjómílu frá eyju eða
hólma, sem lengst liggur frá meginlandinu og sjór flýtur
ekki yfir. Þetta skal tilkynna með tilskipan öllum yfir-
völdum, er í hlut eiga.“
Texti þessi gefur ekki greinilegar bendingar um, hvernig
draga skuli grunnlínur milli eyja og hólma, er lengst liggja
frá meginlandinu. Sérstaklega kveður hann ekki á um það
berum orðum, að línur dregnar milli þessara staða, skuli
vera beinar. En það má taka fram, að úrskurðurinn frá
1812 hefur ávallt verið skilinn þannig í Noregi á 19. og
20. öld. Úrskurðurinn frá 16. október 1869, er varðar af-
mörkun landhelgi fyrir Sunnmæri og greinargerð fyrir
þeim úrskurði leiða sérstaklega vel í ljós hinn venjuhelg-
aða norska skilning og túlkun á úrskurðinum frá 1812.
Með skírskotun til úrskurðarins frá 1812 og með beinum
stuðningi af þeirri ,,stefnu“, sem felst í þeim úrskurði, rétt-
lætti innanríkismálaráðuneytið það að draga beina línu,
26 mílur að lengd, milli tveggja hinna yztu staða í
skerjagarðinum. 1 úrskurðinum frá 9. september 1889, er