Tímarit lögfræðinga - 01.04.1988, Síða 55

Með lögum nr. 85/1936 voru lögteknar víðtækar heimildir til þess
að kæra til Hæstaréttar úrskurði og dómsathafnir dómara í undir-
rétti, og talið var að lögjöfnun frá þeim ákvæðum væri heimil.2 Varð
því gjörbreyting á réttarfarinu í þessum efnum.
Rétt er að vekja hér sérstaka athygli á því að í lögum nr. 112/
1935 um Hæstarétt var ekki að finna ákvæði um það hvaða dóms-
athafnir sættu kæru, heldur voru þau í einkamálalögunum.
I 198. gr. eml. sagði að kæru til æðra dóms sættu:
1. dómsathafnir þær er í lögum þessunr greinir, 2. úrskurðir í sjálf-
stæðum mats-, vitna- og eiðsmálum svo og þau mál sjálf. Þá eru í
3.-5. tl. 198. gr. taldir upp þeir úrskurðir skipta-, fógeta- og upp-
boðsréttar sem sæti kæru. í 199. gr. eml. er aðferðinni við kæru lýst.
Rétt er hér að vekja athygli á því að kæra var ný aðferð við mál-
skot til æðra dóms, en áður hafði áfrýjun einungis verið heimil. Þó
ber þess að geta að áfrýjun skv. IV. kafla laga nr. 19/1924, sem að
framan er getið, svipaði mjög til kæru skv. eml.
I lögum nr. 85/1936 var í ýmsum greinum laganna sérstaklega get-
ið þeirra dómsathafna er sæta kæru, og skulu þær helstu hér taldar
upp:
Synjun dómara um að víkja sæti, 4. mgr. 37. gr.
Synjun dómara um að skipta sakarefni, 5. mgr. 71. gr.
Frestir, heimild og synjun, 3. mgr. 105. gr.
Ákvörðun um skriflegan eða munnlegan flutning, 1. mgr. 109. gr.
2 E.A. og T.B.L., Endurskoðun dóma. Reykjavík 1966-67, bls. 27.
Friðgeir Björnsson lauk lagaprófi vorið 1970.
Hann varð fulltrúi yfirborgardómarans í Reykja-
vík sama vor. Stundaði framhaldsnám í lög-
fræði við Háskólann í Kaupmannahöfn árið
1976. Friðgeir var skipaður borgardómari í
Reykjavík 1. desember 1979 og yfirborgardóm-
ari 1. júní 1987.
49