Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1912, Blaðsíða 7

7
II.
Sóló.
Öld fylgir öld
í eilifðar keðju,
sumrinu vetur,
sólunni nólt.
Kynslóðir fæðast,
kynslóðir dejrja.
Eilíf er gáta
upphaf og lok.
Kór.
Þótt mannanna þekking sje markað svið
og mæll vjer ei geiminn fáum,
til ljóssins að sannleika leitum við
svo langt sem með huganum náum.
Hver veit þá, er þeirri Ij'kur leit,
live langt vjer að endingu sjáum?
Sóló.
Mest þráir visku
margfróður andi;
sírj'nið auga
sjón þráir mest.
Ætíð mun opna
undrandi huga
þekkingin áður
ókunnan heim.
Kór.
Vjer trúum á gildi menta’ og mátt:
að markið í æfi lj'ða
sje, þekking og vísindi’ að hefja hátt
með hugsjónum nýrra tíða.
Vjer trúum á sannleikans sigurmátt,
— það sje, fyrir liann að stríða.
Síðan llulti landritari Klemens Jónsson ræðu. Las hann
fyrst upp svo ldjóðandi simskeyti frá konungi vorum, Frið-
riki hinurn áttunda, og hlýddu allir á standandi: