Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1926, Blaðsíða 72

68
trygginga verður aðallega að niiðast við vinnuna. Hættan er
komin fram þegar hinn trygði er frá vinnu, hver svo sem
nánari orsökin er, slys, elli eða veikindi, í rauninni er það
aukaatriði, sem getur bætst við eða bætst við ekki, hvort
hann enn fremur þarf læknishjálpar eða annarar umönnunar.
Börn eru í þessu efni í raun og veru alveg eins selt og
fullorðir menn, með þeim eina mismun að þau vitanlega
eiga fyrirvinnu sína undir öðrum. Barn, sem sýkist eða meið-
ist, þarfnast ef til vill læknishjálpar og hjúkrunar, en það
missir ekki af fyrirvinnu sinni. Það er að þessu leyti eins
stalt og fullorðinn maður, sem að vísu þarf að vera undir
læknishendi, en er þó vinnufær. Heilbrigt barn, sem missir
af fyrirvinnu sinni um lengri eða skemri tíma, á algerlega
sömu aðstöðu og sjálffær maður, sem er frá vinnu án þess
enn fremur að þurfa að kosta hjúkrun. Sjálífær maður á
fyrirvinnu sina undir sjálfum sjer og tryggir hana þar; ó-
sjálííær maður, barn, á fyrirvinnu sína undir framfærslu-
manni og þarf að fá hana trygða þar sem hún er komin.
Að mörgu leyti er hjer líkt á komið og þegar tveir menn
eða fleiri eiga rjett á vátiygðum hlut, að eins að vátrygging-
arupphæðin er hjer sjerstaklega ákveðin.
Bjeltur barnsins til trjrggingar er þannig algerlega sjálf-
stæður, ekki leiddur af eigin tryggingu framfærslurnanns.
Barnið, en ekkí faðirinn, er rjetti tryggingaraðilinn. Hvort
fyrir sig er í sinni eigin tryggingu.
1 þessu ljósi hverta þau vafaatriði og erfiðleikar, sem haml-
að hafa rækilegu skipulagi á framfærslutryggingum.
Af eðlilegri rjettlætistilfinningu taka tryggingarlög það ein-
att fram, og þó ekki ætíð, að skuldaheimtumenn föður eða
framfærslumanns geti ekki helgað sjer framfærslueyri barna.
Þegar barnið er sjálfstæður tryggingaraðili, er það sjálfgefinn
hlutur, að tryggingarfje þess er þeim skuldheimtumönnum
gersamlega óviðkomandi.
Tryggingarlög setja að öllum jafnaði framfærslueyri barna
í samband við tryggingarrjett föður og miða reglur sínar
við það, að nokkur hluti af rjetti föðursins gangi til barn-
anna, með þeim árangri að það fær aðalþýðingu, hve mörg
börnin eru, rjett eins og um arf væri að ræða. Með þessu
marki eru ákvæði slysatryggingarlaganna um dánarbætur.
Þegar litið er á barnið sem sjálfstæðan tryggingaraðila, er
það ljóst, að rjetlur þess er í sjalfu sjer alveg óháður því,