Heimir : söngmálablað - 01.12.1938, Qupperneq 29

H E I M I R
101
hin röddin hafi hljóðfall, sem því er frábrugðið. Enda
þótt ekki sé liægt að fylgja þessum reglum alveg bók-
staflega, þá er það þó almennt viðurkennt, að heildar-
áhrif lagsins verður að sama skapi meira og liver rödd
er sjálfstæðari og óháðari hinum röddunum í laginu.
Það verður þó að varast að ganga ckki svo langt i
því að gera liverja rödd sem sjálfstæðasta og óháðasta
liinum röddunum, að allt fari á tvístring og heildar-
mynd lagsins lirenglist. Þrált fyrir það þótt hver rödd
sé gerð sem sjálfstætt lag, þá verða þær þó að geta
hljómað allar saman. Aðalldjóðfall lagsins markar söng-
stjórinn með taktslögunum og þannig bindur liann sam-
an hinar samtvinnuðu raddir.
Kórsöngurinn er eins og táknmynd af fullkomnu sam-
félagi mannanna. Hver einstaklingur hefir rétt li 1 að
efla og ])roska getu sína, ná sem mestri fullkomnun
eftir því sem liæfileikar hans henda til, en hann fær
ekki að grafa pund sitt i jörðu, því hann verður að
leggja hönd á plóginn með meðhræðrum sínum og sam-
einast í samstarfi fyrir sömu hugsjónina: þarfir sam-
félagsins. Þá fyrst hefðu mennirnir von um að verða
hamigjusamir — liamingjusamir eins og söngmaðurinn,
sem syngur af hjartans lyst og lælur rödd sina renna
saman við raddir söngbræðra sinna í undurfagran sam-
hljóm .... En því er nú ver, að daglegt líf manna er
ekki líkt þessu. En kórsöngurinn vekur hjá okkur hug-
boð um þá fegurð, sem gæti orðið í samlifi þeirra.
Það er margt, sem bendir til þess, að áhuginn á kór-
söng fer þverrandi. Margt er það annað nýtt, sem glep-
ur og gripur hugi manna. Er þetta illa farið og bitnar
á tónskáldunum, sem enn semja fögur kórlög, og öll-
um almenningi, sem gefst sjaldnar en áður tækifæri
til að heyra þau sungin. Söngmennirnir sjálfir liafa á-
stæðu til að harma það, ef þetta vaxandi áhugalevsi
manna á kórsöng verður til þess að svifta þá gleðinni,
sem söngurinn veitir þeim. Og það væri sannarlega illa