Búnaðarrit - 01.01.1914, Blaðsíða 136
132
BÚNAÐARRIT
vilja fá mikið af dökkleitri ull, en tvílitar kindur ættu
menn alls ekki að eiga. Sjálfsagt er að hafa alt fé hyrnt,
svo að hægara sé að merkja það og draga; hyrnt fó
skógdregst síður og þolir betur vond veður á höfuðið.
Þá er næst að vita, hvernig kindurnar líta út með
kostunum. Þá er fyrst að athuga höfuðlag og andlits-
svip, því þar má bezt sjá, hversu góðar kindurnar eru.
Höfuðið skal vera nokkuð stórt, breitt milli augna, augun
ljfleg, snoppan gild, víðar nasir, en andlitið snögghært
og gljáhært. Þetta eru einkenni, sem óhætt er að
byggja á, og kindur, sem hafa þau, eru ávalt hraustar
og gefa mikinn arð. Skrokkurinn skal vera sem jafn-
gildastur og sem gildastur, bakið alt sem sléttast, breið-
ast og beinast — malir ekki signar eða þunnar herðar.
Fætur skulu vera beinir, og sjái glögt fyrir liðamótum.
Skinnið sé rúmmikið, en ullin gróf og þykk. Kindin sé
jafn-há fram og aftur. Hór er ekki rúm til að skýra
eins og þarf, hvernig þessi ytri einkenni benda á gott
eðlisfar. Menn vilja ef til vill spyrja, af hverju komi
mismunur á eðlisfari eða afurðaþoli kindanna. Það má
ætla, að það fari eftir því, hvað þær hafa rúmgóða og
traustlega byggingu — góða beinagrind, góð meltingar-
færi, öndunarfæri o. fl. — og að þær séu lífmiklar. —
Þegar menn tala um stórar kindur, miða menn við hæð
og lengd, en oft eru kindur með því vaxtarlagi léttari
og mælast ver heldur en kindur með þykka og rét.ta
vaxtarlagið, sem menn þó telja mínni. Þessar háu og
löngu kindur eru oft þunngerðar og hafa oft ósamræmi
í vaxtarlagi. Þær eru og oft þurftarfrekari, hreyflngar
verða erfiðari, þolið minna, og þær spara ekki eins mikið
til afuiðanna.
Hvernig skal velja lífkindnrnar ?
Velja veiður féð eftir einkennum, vaxtarlagi og
eiginleikum þeim, sem hér hefir verið minst á. Muna
eftir því, að vaxtarlag og eðlisfar gengur í erfðir, og