Sunna - 01.10.1932, Blaðsíða 11

S U N N A
7
þorp með þessum bústöðum, svo að autt svæði var í miðjunni.
Þetta hringsvæði var svo samkomustaður þeirra og leikvöllur.
A kvöldum komu þeir þar saman eftir veiðiferðir, kyntu
bál, settust kring um það og störðu inn í eldinn.
Veiðimenn sögðu frá viðureign við dýr og frá hættum, sem
þeir höfðu lent í eða sögur af fræknleik sínum. Ættarhöfð-
inginn talaði þá til ættar sinnar og sagði fyrirætlanir sínar.
Loks var stíginn dans kringum bálið og þegar rökkrið
sígur yfir skóginn og hæðimar í kring, fljúga neistar Indíána-
Indíánabátur. Skerið þella úr pappa. Stækkið
myndina og brjótið saman eflir punklalínunni.
bálsins út í myrkrið, flöktandi bjarma slær á rauðskinnana
og dansendurnir æsast með söng og einkennilegum hljóðum
og ópum.
Þannig dansa þessi villtu náttúrubörn með hoppi og stökk-
um, einkennilegum fótaburði, fálmi og ýmsum svipbreytingum,
þangað til bálið dofnar og bjarminn hverfur af svæðinu, þá
skreiðist fólkið undir skinntjöldin, en svartamyrkrið og þögnin
Iegst yfir Indíánabyggðina.
Indíánum þykir vænt um börnin sín. Mæðurnar annast
börnin venjulega, þangað til þau eru fullþroskuð. Mæðurnar
bera börnin í skinnpokum á bakinu, meðan þau eru lítil, en
litlu ögnunum líður vel í skinnhreiðrunum sínum og gægjast
brosandi upp úr pokanum, þegar vel liggur á þeim. Stundum