Sunna - 01.10.1932, Blaðsíða 13

S U N N A
9
þá tala við hann, þýðir það, að hún muni vilja giftast honum,
ef hann geti goldið föður hennar verðið fyrir hana.
Stundum verða piltarnir að greiða tvo hesta og tylft af
skinnum fyrir konuefnið sitt. Og sagt er frá pilti, sem varð
að láta þrettán hross, tvær byssur og nokkra lítra af víni
fyrir stúlkuna sína.
Indíánaflokkarnir voru margir og dreifðir víða um álfuna.
Þeir voru mjög ólíkir í siðum og háttum og töluðu jafnvel
7. og 8. mynd.
Jndíánaöxi. Leggið pappann saman yfir skaftið. Lírnið suo pappan saman,
saumið eða heftið. Skreyta má öxina með fjöðrum.
svo ólíka tungu, að þeir skildu ekki hver annan, nema með
táknum og bendingum.
En eitt var sameiginlegt með öllum Indíánum. Þeim var
áhugamál að verja landið sitt fyrir hvítu mönnunum, sem
komu nú á skipunum í stórhópum og vildu setjast að á beztu
stöðum landsins, þar sem Indtánarnir höfðu verið einvaldir
frá alda öðli.
Lenti brátt í bardögum milli rauðra og hvítra manna.
Hvorugir skildu mál hinna, og í skilningsleysi börðust þeir
upp á líf og dauða um landið, sem gat fætt þá alla og miklu,
miklu fleiri menn.
Indíánum fannst hvítu mennirnir vera að taka landið sitt í
óleyfi, en hvítu mennirnir töldu sig hafa sama rétt til lands-
ins, eins og þeir sem fyrir voru. Auk þess litu þeir á Indíána
eins og réttlausa villimenn.
Hvítu mennirnir voru miklu betur vopnum búnir. Þeir voru
til dæmis með hið ægilega vopn, byssuna, og notuðu hana
þegar í bardaga var komið. Hvítu mennirnir gátu því rekið