Sunna - 01.10.1932, Blaðsíða 15

S U N N A
11
við rauða kynþáttinn. — Indíánum fækkar sífellt. Lifsbarátta
þeirra hefir verið hörð frá aldaöðli. Ef til vill á það fyrir
þeim að liggja að deyja út, áður en langt um líður. Frh.
G. M. M.
Sveinsgata.
Það hafði verið reist nýtt skólahús í Bakkavík. Það stóð
á fögrum stað, á holti utan við þorpið, spottakorn frá vegin-
um. Leiðin heim að því lá um grýtt holtið og hafði ekkert
verið rudd né lagfærð, nema það sem hún tróðst undan fót-
um barnanna og annarra, sem fóru þar um. Ollum var ljóst,
að þetta var mesta ólán, og stundum kom það fyrir, að börn
duttu um steinana í vetrarmyrkri. Þó varð sífellt í undandrætti
að gera við skólaveginn. Það var nóg að gera með peninga
hreppsins, fannst mönnum, annað en fleygja þeim í götu heim
að skólanum.
Vorið sem skólahúsið og vegleysan voru fjögra ára gömul,
var tíðarfar óvenju gott, sólskin og blíðviðri dag eftir dag.
Allt var snjólaust og jörð orðin þíð. Utivinna hófst venju fyrr,
og fyrir miðjan apríl var farið að vinna í veginum upp frá
Bakkavík. Möl til ofaníburðar var tekin úr gryfju nokkuð
sunnan við skólahúsið. Þar unnu 14 menn við að losa möl-
ina og moka henni í vagna, og pabbi hans Svenna var verk-
stjóri.
Svenni var 12 ára, þegar hér var komið sögu, fallegur
drengur, ljóshærður og bláeygur, fjörugur og fylginn sér. Hann
var meðal fremstu námsmanna skólans, mesti glímumaðurinn
og foringi félaga sinna til hverskonar stórræða.
Einn sólbjartan vordaginn datt Svenna reglulegt snjallræði
í hug, þegar hann var að ganga grýtta og ljóta troðninginn
heim að skólanum. Hann sagði félögum sínum frá hugmynd
sinni, og féllust þeir á, fyrir fortölur hans, að koma henni í