Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 16

174
DVÖI
Öskfuför
Eftlr Jón JBjariiagon
SumariS 1930 er ég í Viðikeri, þar
sem fjallablærinn er hressandi og
öræfin heilla með sínu dulda seið-
magni. Eins og nærri má geta
stenzt ég ekki seið fjallana, heldur
gríp ég tækifærið, þegar það býðst.
Það er í ágúst. Loftið er þrungið
eftir sólskin dagsins, og úti við
sjóndeildarhringinn blika sólroðin
ský.
í kvöld ætlum við að leggja af
stað upp í Öskju. Við erum þrjú:
Skozk stúlka, sem ég kalla ísabellu,
og hennar vegna er ferðin farin,
Tryggvi gamli, sem hún hefir feng-
ið til fylgdar.og ég.sem fæ að fljóta
með. Þau geta ekki talazt við, en
hún hefir dvalið á Grænlandi og
lært þar dönsku, svo að ég get talað
við hana og er því nauðsynlegur
milliliður og kærkominn báðum.
Öræfin draga mig til sín með ótrú-
legu seiðmagni.
Hestarnir eru komnir heim, fimm
að tölu. Það er lagt á þá. Við kveðj-
um fólkið og höldum af stað. —
Tryggvi ríður á undan á Pílu. Gamli
Gráni og Stjarni eru undir reiðing-
um, með farangur okkar, sem er
aðallega hey handa hestunum.
Stúlkan ríður á Neista og ég á
Nýja-Grána. Hann prjónar með
mig á hlaðinu, svo að mér lízt ekki
á blikuna, en klárinn stillist fljótt.
Við höldum suður ásana frá Víði-
keri, öll í halarófu, og förum hægt.