Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 28

186
D VÖL
aður. Hendur hans báru vott um
stranga vinnu. Hann gat ekki rétt
alveg úr þeim, svo að það leit út
fyrir, að hann hefði erfiðað mikið
um dagana. Ennþá var hann fíl-
hraustur, þótt hann væri hvítur
fyrir hærum.
Eftir hálfsmánaðartíma fór
Lavst Eiríksson að stunda vinnu.
— Það sýndi sig, að hann var vel
liðtækur til allra verka, ef aðeins
menn gátu fengið hann til þess að
vera ekki stöðugt að endurbæta,
og bollaleggja um áhöld öll og að-
ferðir. Ekkert var eins og það átti
að vera, og ekkert fannst honum
ganga nógu vel. Hann lét hestana
brokka, þegar hann ók út mykj-
unni, ef honum var leyft það.
Gneistarnir hrukku af tinnustein-
unum, þegar hann var að plægja.
Hreyfingar hans voru eins og hann
kæmi úr eldsvoða og væri að sækja
ljósmóður. Menn hlógu íbyggnir
að honum. Hann var kaldranaleg-
ur og stuttur í spuna, þó að eng-
inn legði neitt misjafnt til hans,
og menn hentu líka gaman að því.
Menn hermdu eftir hvefsni hans.
Það var lengi siður að hreyta út
á milli tannanna „naw“, þegar
menn voru spurðir um eitthvað og
vildu vera fyndnir. Hann varð
enn þögulli, þegar hann fann, að
hann var álitinn sérvitringur.
Gætið fólk bar samt virðingu fyr-
ir gullnemanum. Auðséð var, að
hann hafði lært meira í Vestur-
heimi en hann lét uppi. Eitt sinn
átti að fella stórt og gamalt tré á
bæ einum. Gullneminn var stadd-
ur þar af tilviljun. Hann tók öx-
ina, sem auðvitað var ekki nógu
góð, en þá var sjón að sjá hann!
Augun tindruðu. Hann gekk um-
hverfis tréð og beitti öxinni eins
og skilmingamaður, sem skipt.ir
um stöðu og leitar lags. Það var
furðulegt að sjá, hvernig hann
handlék öxi. Hann var laginn og
hafði tamið sér alls konar listir,
þar sem hann hafði verið. Ný að-
ferð, sem hann kenndi fólki við að
hnýta saman reipi, hélzt við í
sveitinni, og var sá hnútur nefnd-
ur „gullnemahnútur“. Það var
venjulegt hálfbragð. Hann var
góður veiðimaður og skaut mikið
af öndum úti á firðinum. Sagt var,
að hann ginnti þær nær með því
að garga eins og önd, og það þótti
mörgum ískyggilegt. Hann átti
kynlegt úr, sem sýndi bæði mán-
uðina og dagana í árinu. Enginn
skildi, hvernig hægt væri að láta
klukku ganga svo lengi.
Þegar gullneminn hafði veriö
nokkra mánuði heima, fór hann
að grafa upp kalkleir. Frá fyrstu
tíð höfðu það aðeins verið djarfir
náungar, sem gáfu sig í það. Kalk--
leirsgrafari var álitinn harðjaxl í
fyllsta mæli.
Kalkleirinn er tekinn upp á
tvennan hátt: annað hvort í opn-
um gröfum, sem allt af er hætt við
að falli saman, eða í lokuðum
göngum, en það álíta kunnugir ör-
uggara. Þá er aðeins gerð dálítil
hola niður í leirlagið. Niðri í henni