Dvöl - 01.07.1941, Síða 42

200
léttara aö líta með góöum huga
fram á þann stutta veg, sem eftir
er, og hneigja höfuöið hugrór í
síðasta sinn.
Fáir reyna miklar sorgir, án þess
að bíða aö einhverju leyti tjón á
skaplyndi sínu, þótt vitað sé, að
hinir svokölluðu smámunir hafa
oft meiri eyðileggingu í för með
sér. Það eru ekki mestu stormarnir
eða byljirnir, sem eyða fallegu
grasgeirunum í hlíðum dalanna,
heldur aurskriðurnar, sem renna
um þær. Eins er það með smámuni
hversdagslífsins. Þeir eitra sambúð
manna oftar en skyldi og uppræta
margan góðan andans gróður. En
þetta mun Ólöf naumast þekkja.
Öllu þess háttar hafa ástvinir
hennar og samferðamenn bægt frá
henni. Almenningsálitið hefir líka
verið henni í vil og virðing ann-
arra. Enginn hefir viljað stíga á
það strá, sem henni mætti miður
líka. Og jvo má heita, að hún hafi
alla æfi verið heilsugóð, og það er
eitt af því, sem varpar ljóma á æfi-
brautina.
Vorið 1927 fluttu þau Skúli og
Ólöf að Guðlaugsvík við Hrúta-
fjörð. Þá yfirgaf Ólöf Þambárvelli
— að því er séð varð — eftir margra
ára sigursæla veru. En sorgin var
henni trú. Hún fylgdi henni inn að
Vík. Skúli dó 28. dag marzmánaðar
1937. Ennþá brostið band. Það varð
enginn héraðsbrestur við lát Skúla.
Hann var enginn hávaðamaður,
heldur lét lítt á sér bera. En mikill
missir var fráfall hans, svo að al-
D VÖL
drei verður vegið né metið. Helgi,
sonur þeirra hjóna, bjó þá í Vík og
býr þar enn. Kona hans heitir
Anna.
Þegar Skúli dó, létu hjónin, Helgi
og Anna, lítinn dreng, sem þau
áttu, sofa inni í herberginu hjá
ömmu sinni, henni til skemmtun-
ar. Rúmu ári síðar dó þessi litli
drengur, öllum sínum til mikillar
sorgar, en amma gaf guði dreng-
inn sinn, í sælli von um samfundi
síðar. Hún veit, að lífið er marg-
þætt, og enginn skynjar, hver þátt-
urinn veröur sterkastur í framtíð-
inni.
Mundi ekki margur segja sem
svo: Nú er komiö nóg af sorgum.
Það finnst okkur, sem mælum allt
á jarðneskan mælikvarða. Samt
snjóaði allmikið á gluggann hjá
Ólöfu einu sinni enn. 28. janúar
1940 andaðist Kristján sonur henn-
ar eftir þunga legu. Hann var bú-
inn að vera á Þambárvöllum mest-
an hluta æfi sinnar. Með honum
féll ein af hinum fornu stoðum
þess góða heimilis. Ég ætla ekki
að leiða neinum getum að því,
hvenær Ólöf hefir misst mest, Mín
sál getur ekki kafað þvílíkt hyl-
dýpi.
Um Kristján mætti margt gott
segja, en það hafa aðrir gert, sem
betur kunnu. Ég þekkti hann bezt
sem lítinn, glaðan dreng, er kom
til þess að finna bróður sinn. Þá
var gestinum skemmt með spila-
mennsku. Nú eru þeir dagar löngu
liðnir.