Dvöl - 01.07.1941, Qupperneq 57

D VÖL
215
æpa, og Pat muldraði eitthvað um
lögregluna, en Tim þaggaði niður
í þeim báðum.
„Mynduð þið gefa mótmælanda,
sem ekur hestvagni, dóttur ykkar,
ef hún ætti þess kost að giftast
manni, sem síðar meir yrði yfir-
maður allra járnbrautanna," sagði
hann og dró um leið upp peninga
sína og bréfið, sem hét honum
starfi við járnbrautirnar.
Við þetta létu þau nokkuð sef-
ast, enda tók að breytast í þeim
hljóðið, þegar þau höfðu virt Tim
sjálfan betur fyrir sér. Hann hélt
á glæsilegum hatti í hendinni, svo
að ekki sé minnzt á nýju, bláu
fötin hans né næluna í hálsbind-
inu. Það var svo sem auðséð, að
hann var uppgangsmaður.4' Þau
fóru að koma mótmælandanum út,
og hann fór ekki af fúsum vilja,
en hann hafði fengið sína ráðn-
ingu og hlaut að víkja.
Tim fór að segja frá æfintýrum
sínum. Sögurnar rýrnuðu ekki í
meðförum hans, en hann talaði
ekki um dverginn, því að honum
fannst rétt aö láta það bíða betri
tíma. Að lokum bauð Pat Malone
honum vindil.
„En ég hefi þá engan vindilinn
á mér,“ bætti hann við. „Ég ætla
að skjótast hérna niður á hornið.“
„Það er bezt að ég fari með þér,“
sagði gamla konan. „Ef herra
O’Hara ætlar að bíða eftir kvöld-
matnum — og honum er það meira
en velkomið, þá þarf ég að kaupa
eitthvað smávegis."
Svo fóru gömlu hjónin, og ef
þau Kitty og Tim hafa ekki haft
neitt annað um að ræða en for-
setakosningar, þá er ég illa svik-
inn. En svo var barið að dyrum, er
þau voru sem óðast að skrafa
og bollaleggja um framtíðina.
„Hvað er nú þetta?“ sagði Kitty,
en Tim vissi vel hvað á seyði var,
og honum varð ekki um sel. Hann
opnaði dyrnar, og víst var dverg-
urinn þarna kominn.
„Jæja, Tim frændi,“ sagði hann
og glotti. „Þá er ég kominn.“
Tim O’Hara leit á dverginn eins
og hann sæi hann nú í fyrsta sinn.
Hann var að vísu í nýjum fötum,
en hann var sótugur í framan og
skyrtukraginn var alsettur fingra-
förum. En það var minnst um vert.
í augum ókunnugra hlaut hann
ávallt að vera ólíkur venjulegum
kristnum manneskjum. Tim
O’Hara vissi, að það væri erfitt að
útskýra þetta fyrir Kitty. Hann
kingdi og sagði svo:
„Kitty. Ég var víst ekki búinn
að segja þér frá þvi, en þetta er
hann Rory litli, frændi minn, sem
dvelur hjá mér.“
Kitty bauð dverginn velkominn,
svo vel, sem á varð kosið, en Tim
sá, að hún leit rannsóknaraugum
á hann í laumi. Hún gaf honum
væna kökusneið, og dvergurinn
braut hana niður með fingrunum,
en sagði svo við Kitty, mitt í þess-
um önnum sínum:
„Ertu ákveðin í því að eiga hann
Tim frænda minn? Það ættir þú