Dvöl - 01.07.1941, Síða 58

216
DVÖL
að minnsta kosti að gera, því að
hann er vænn maður.“
„Þegiðu, Rory,“ sagði Tim reiði-
lega, en Kitty stokkroðnaði. En
svo greip hún fram í fyrir Tim:
„Láttu strákinn vera, Tim
O’Hara," sagði hún ákveðin. Því
skyldi hann ekki mega segja það,
sem honum býr í brjósti? Já, Rory
litli. Ég ætla að verða frænka þín
í framtíðinni, og ég er stolt af
því.“
„Það er gott,“ sagði dvergur-
inn. „Ég er viss um, að þú býrð
okkur gott heimili, þegar þú ert
farin að venjast háttum mínum.“
„Á það svo að vera, Tim?“ sagði
Kitty lágt, en Tim O’Hara leit á
hana og sá, hvað hún hugsaði.
Hann dauðlangaði til þess að af-
neita dvergnum og skipa honum
að sjá um sig sjálfan. Og þó vissi
hann — þegar hann hugsaði sig
um — að hann gæti það ekki,
jafnvel þótt það kostaði hann
Kitty. Hann stóð í þakkarskuld við
dverginn — sem auk þess var
skyldur honuin á sinn hátt — og
hann var ekki þannig gerður, að
hann léti skuldir sínar ógreiddar,
jafnvel þótt greiðsla þeirra kost-
aði hann það, sem honum var
kærara en allt annað.
„Ég er hræddur um, að ekki
verði hjá því komizt, Kitty,“ sagði
hann og andvarpaði. „Rory litli
átti engan að nema mig, og ég ber
ábyrgð á honum.“
„Þá met ég þig aðeins meira
fyrir það,“ sagöi Kitty, og augu
hennar skinu eins og stjörnur.
Hún gekk til dvergsins og þrýsti
hina hörðu hönd hans. „Viltu
vera hjá okkur, Rory litli?“ spurði
hún. „Það væri okkur aðeins til
ánægju að hafa þig?“
„Þakka þér kærlega fyrir, Kitty
Malone — bráðum O’Hara," sagði
dvergurinn. „Og þú ert lánsamur,
Tim O’Hara — lánsamur sjálfur
og lánsamur í konuvalinu. Ef þú
hefðir afneitað mér, hefði lánið
brugðizt þér — og ef hún hefði af-
neitað mér, hefði lán ykkar að-
eins orðið hálft. En nú munuð þið
verða lánsöm til æfiloka. Mig lang-
ar í meiri köku,“ bætti hann svo
við.
„Þú ert undarlegur unglingur,"
sagði Kitty, en hún stóð upp til
þess að sækja kökuna.
Dvergurinn dinglaði fótunum og
horfði á Tim O’Hara.
„Ég veit ekki hvað það er, sem
varnar því, að ég berji þig,“ sagði
Tim og andvarpaði.
„Svei,“ sagði dvergurinn glott-
andi. „Myndir þú kannske berja
hann frænda þinn? En segðu mér
eitt, Tim O’Hara. Var þessi kona,
sem þú ætlar að eiga, nokkurn-
tíma í þjónustu annarra?"
„Og ef svo hefði verið, hvað þá?“
spurði Tim og var nú reiður. “Hver
myndi kasta rýrð á hana fyrir
það?“
„Ekki ég, að minnsta kosti,“
sagði dvergurinn. „Ég hefi kynnzt
líkamlegri vinnu, síðan ég kom til
þessa lands, og hún er í alla staði