Dvöl - 01.07.1941, Síða 59

D VÖL
217
heiðarleg. En segðu mér ennþá eitt:
Ætlar þú að þjóna þessari konu
þinni og heiðra hana alla æfi?“
„Það er ætlan mín,“ sagði Tim.
„En hvað það kemur þér-------- .“
„Sleppum því,“ sagði dvergur-
inn. „Skóreim þín er óhnýtt, mikli
maður. Skipaðu mér að binda
hana.“
„Bittu skóreimina mína, bölvað
smurðlingsillyrmið þitt,“ þrumaði
Tim O’Hara.
Dvergurinn framkvæmdi skipun-
ina, en stökk svo upp og dansaði
um stofuna.
„Frjáls, frjáls,“ hrópaði hann.
„Loksins frjáls! Nú hefi ég þjónað
þjóni þjónsins, og dómurinn
hefir ekkert vald yfir mér framar.
Frjáls, Tim O’Hara. Lánfylgja
O’Hara-ættarinnar er frjáls.“
Tim O’Hara starði agndofa á
dverginn, en svo virtist honum,
sem hann breytti svip. Hann
var sannarlega lítill og stráksleg-
ur, en hið óhugnanlaga hvarf og
svipur hinnar kristnu sálar sást
birtast í augum hans. Þetta var
furðuleg sjón og sannarlega mikils
um verð.
„Jæja“, sagði Tim, og var nú
búinn að ná sér. „Ég samgleðst
þér, Rory. Nú ferð þú sennilega
aftur til Clonmelly, og þú hefir
sannarlega unnið fyrir því“.
Dvergurinn hristi höfuðið.
„Clonmelly er að vísu kyrlátur
og ágætur staður“, segði hann. „En
þetta land er máttugra. Ég geri
ráð fyrir, að það sé andrúmsloftinu
að þakka — og þú hefir sennilega
ekki tekið eftir því — en ég hefi
hækkað um hálfan annan þuml-
ung, síðan við sáumst fyrst, og
mér finnst ég vera ennþá að
stækka. Nei, ég fer til námanna
vestur frá, til þess að fylgja minni
köllun. Það er sagt, að þar séu
víðáttumiklar námur. Og hvort
mér þætti gaman að koma þar!
En vel á minnst, Tim O’Hara",
bætti hann svo við. „Ég sagði þér
ekki alveg satt, þegar við ræddum
um gullsjóðinn. Þú finnur þinn
hluta bak við hurðina, þegar ég
er farinn. Og nú óska ég þér vel-
farnaðar og langra lífdaga“.
„En góði maður“, sagði Tim
O’Hara. „Þú ert þó ekki að kveðja
fyrir fullt og allt?“ Nú skildi hann
fyrst, hvað honum þótti í raun og
veru vænt um þessa litlu, undar-
legu veru.
„Nei, ekki fyrir fullt og allt“,
sagði dvergurinn. „Ég verð hjá
vöggunni, þegar þú lætur skíra
fyrsta son þinn, en þú munt ekki
sjá mig. Og þannig verður það með
sonarsyni þína, þeirra syni og son-
arsyni, því að lán O’Hara-ættar-
innar er aðeins að hefjast. En við
skiljum í bráðina, því að nú —
þegar ég hefi öðlast kristna sál
— hefi ég starfi að gegna í heim-
inum“.
„Bíddu andartak“, sagði Tim
O’Hara. „Þú veizt ekki, hvers með
þarf, sem ekki er von, jafn ung og
sál þín er. Og þú mætir áreiðan-
lega prestum á leið þinni, en leik-