Dvöl - 01.07.1941, Síða 74

232
aði hann til að ganga í verzlunar-
skóla.
„Er gott,“ sagði mamma, og pabbi
kinkaði kolli.
Við -færðum stólana að eldhús-
borðinu, full af áhuga. Ég seildist
eftir skrautmálaða skríninu, sem
hún Sigríður frænka hafði sent
okkur frá Noregi, og setti það gæti-
lega fyrir framan mömmu. Þetta
var „litli bankinn" — allt annað en
stóri bankinn, þar sem sparisjóðs-
bókin hennar mömmu var geymd.
„Litli bankinn“ var notaður til
skyndiþarfa, eins og til dæmis þeg-
ar Karen handleggsbrotnaði og
þegar Dagmar fékk lungnabólguna.
Nels var búinn að gera glöggt
yfirlit um kostnaðinn við skóla-
gönguna. Kennslugjaldið var þetta,
bækur kostuðu þetta. — Mamma
horfði lengi á tölurnar. Hún setti
svolitla totu á varirnar, og svo fór
hún að telja skildingana í „litla
bankanum". Það var ekki nóg.
Hún hrukkaði dálítið augnabrún-
irnar.
„Við viljum náttúrlega komast
hjá því að fara í bankann," sagði
hún hægt og ofurlítið aðvarandi.
Við kinkuðum öll kolli af ákafa.
„Ég gæti unnið í matvöruverzl-
uninni hans Dills í sumarleyfinu,“
sagði Nels.
Mamma brosti ánægjulega og
skrifaði nokkra tölustafi af mestu
gætni, lagði saman og dró frá.
Pabbi reiknaði bara í huganum.
Hann gat verið býsna fljótur.
„Er ekkí nóg,“ sagði mamma.
DVÖL
Þá lagði pabbi tóbakspípuna sína
á borðið, horfði sem snöggvast ská-
hallt upp í loftið og sagði, eins og
það væri útkljáð mál:
„Ég hætti að reykja.“
Mamma snerti sem snöggvast við
handleggnum á pabba, en sagði
ekkert. Svo skrifaði hún aftur
nokkrar tölur.
„Ég get litið eftir krökkunum
fyrir Sondermanhjónin á föstudög-
um,“ sagði ég.
Mér varö litið í augun á litlu
krílunum við borðið, og þá bætti
ég við: „Kristín, Dagmar og Karen
ætla að hjálpa mér.“
„Er gott,“ sagði mamma.
Og okkur var öllum glatt í geði.
Við höfðum komizt einn áfangann
enn, án þess að þurfa að hreyfa
sparisjóðsbókina hennar mömmu.
„Litli bankinn“ og sameiginleg að-
stoð hafði dugað.
Það var þó margt, sem „litli bank-
inn“ varð að leggja til árið það:
Kjóll handa Karen vegna skóla-
leiksins. Það þurfti að taka kirtlana
úr Dagmar. Svo var það skátabún-
ingurinn minn. En þetta tókst, þótt
oft væri nærri gengið. Og það var
þá heldur ekki svo hættulegt, því
að ef allt um þraut, þá var þó allt-
af sparisjóðsbókin hennar mömmu.
Jafnvel í verkfallinu bægði
mamma öllum áhyggjum á brott.
Við unnum öll að því, að ekki þyrfti
að hreyfa við sparisjóðsbókinni.
Þetta var eins og að leysa erfiða
en skemmtilega þraut, fannst okk-
ur krökkunum. Við fluttum legu-