Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 75

D VÖL
233
bekkinn úr dagstofunni fram í eld-
húsið og leigðum svo stofuna. —
Mamma „hjálpaði til“ i brauðgerð-
inni hans Krueps og fékk fyrir það
„afganga" og brauð, sem var dá-
lítið geymt. Mamma sagði, að nýtt
brauð væri eiginlega ekki hollt, og
ef „geymd“ vínarkaka var sett sem
snöggvast inn í bökunarofninn,
varð hún alveg eins og ný.
Pabbi þvoði flöskur í mjólkur-
stöðinni á hverju kvöldi. Þeir létu
hann hafa þrjá potta af mjólk fyrir
og eins mikið af súrmjólk og hann
gat borið. Mamma bjó til ágætan
ost.
Daginn, sem verkfallinu létti og
pabbi fór aftur að vinna, sýndist
mér samt hún mamma vera dálítið
beinni í bakið en áður.
„Er gott,“ sagði hún og brosti
ánægjulega. „Sparisjóðsbókin hefir
ekki verið hreyfð, eins og þið vitið.“
Og áður en varði vorum við
krakkarnir komnir á legg. Svo
giftumst við og tíndumst smátt og
smátt á brott. Og pabbi sýndist lág-
vaxnari, og mamma var orðin grá
fyrir hærum.
Litla húsið var greitt að fullu, og
pabbi var farinn að fá ellilaun.
f fyrra seldi ég fyrstu söguna
mína.
Útgefandinn sendi mér fallega,
græna ávísun, og ég flýtti mér með
hana til mömmu og lagði hana í
kjöltu hennar.
„Þetta átt þú að eiga,“ sagði ég,
„og þú átt að leggja upphæðina í
sparisjóðsbókina þína.“
Hún tók ávísunina, og það kom
ofurlítill metnaðarglampi í gömlu
augun.
„Er gott,“ sagði hún.
„Á morgun átt þú að fara með
hana í bankann,“ sagði ég.
Það kom svolítið hik á hana.
„Þú ætlar að koma með mér, Ka-
thryn,“ sagði hún svo.
„Þess þarf ekki,“ sagði ég. „Sjáðu,
ég er búin að skrifa nafnið mitt
aftan á ávísunina, og svo biður þú
bara gjaldkerann að leggja upp-
hæðina í bókina."
Þá leit hún til mín og dauft bros
lék um varir hennar.
„Það er engin bók,“ sagði hún.
„Ég hefi aldrei á æfi minni átt
sparisjóðsbók.“
„Ég einn og enginn annar á sök á íalli mínu. Sjálfum mér var ég hættulegasti
óvinurinn og orsök minna hrapallegu örlaga.“
Þessi játning, hin einlægasta af öllum játningum útlagans, sýnir, aö Napóleon
er á síðustu stundum æfi sinnar algerlega hafinn yfir stórlæti og glysbrag hinna liðnu
ára. Hann leitar ekki huggunar í því að beina ábyrgð verka sinna og rás atburðanna
til guðs, sem títt er þó um kristna menn, heldur beinir hann þeim gegn sjálfum sér.
Orð hans eru tákn hins mikla og sterka manns, sem gerir reikningsskil sín við
forlögin. Úr bókinni „Napóleon“ eftir Emil Ludwig.