Melkorka - 01.05.1946, Síða 18

skrá sína, og þegar merking orðanna rann
upp-fyrir lienni, veittist henni nýr skilning-
ur á laginu. Hún söng það í fyrsta skipti
opinberlega í Finnlandi, og það fékk þær
viðtökur, að liún hélt því á söngskránni.
Nú heldur hún varla svo söngskemmtun,
að hún syngi það ekki.
„Enda þótt „Ave María“ sé eftirlætislag
mitt,“ bætti hún við, „þarf ég ekki að taka
það frant, að ég elska negrasálmana af
lijarta. Þeir létta byrði lieils kynstofns, sem
væntir sér hamingju í framtíðinni, Jiar sem
honum veitist h'til gleði liér á jörð.“
Andlit hennar fékk fjarrænan svip. Ef til
vill minntist hún fátæktar löngu liðinna
daga, þegar hún söng með undirleik ímynd-
aðrar slaghörpu. Hún var næstum Jiví alltaf
syngjandi. Sex ára var hún meðlimur í
barnakór Baptistakirkjunnar og þráði liljóð-
færi sent gæti aðstoðað hana við sönginn.
Föður hennar, sem seldi ís og kol, tókst
að spara saman svo mikið fé af rýrum laun-
um, að hann gat keypt ódýra fiðlu í veð-
mangarabúð handa barninu, og á hana lærði
hún að spila. Þegar hún var átta ára, fékk
hún í fyrsta skipti borgun fyrir að taka þátt
í hljómleikum. Launin voru 50 sent.
Þegar hún minnist Jiessara tíma, harmar
hún þá ekki. Hún segir, að þeir hafi stuðl-
að mjög að hljómlistarþroska sínurn. „Þeg-
ar maður syngur í kirkjukór,“ segir hún,
„hneigist hann til að læra alla fjórar
raddir söngsins. Stundum verður hann að
syngja rödd einhvers annars. Ég minnist
þess til dæmis, að eitt sinn gat bassinn ekki
komið, og ég söng Jiá hans rödd, en færði
liana áttund ofar.“
Þessi þjálfun æskuáranna stuðlaði mjög
að því að Jiroska hina furðulegu vídd raddar
hennar. Hún nær yfir þrjár áttundir, og í
sumum lögum beitir hún henni með dá-
samlegum árangri til að skapa samtal
tveggja radda — hárrar og djúprar.
Faðir liennar dó meðan hún var enn í
æsku, og móðir hennar, sem hafði verið
kennslukona áður en hún giftist, neyddist
14
nú til að gerast Jivottakona. Marian söng
stöku sinnum og fékk fimm til tíu dollara
fyrir hvert skipti. En þegar hljómleikar
voru fáir, áleit hún ekki góll jivott vera fvrir
neðan virðingu sína.
Þegar hún var átján ára gömul útskrif-
aðist hún úr skóla, og meðlimir kirkju
Jreirrar, sem hún var í, söfnuðu saman smá-
fé sínu til að tryggja framtíð hennar. —
Skömmu síðar sigraði hún í samkeppni og
fékk þá tækifæri til að syngja á Lewisohn
Stadium með Fílharmóníuhljómsveitinni.
Síðar fékk hún styrk, sent gerði henni fært
að fara til Evrópu til náms.
Listrænir sigrar komu á undan fjárhags-
legri viðurkenningu, og í mörg ár fékk hin
unga söngkona að kynnast Jdví, að blaða-
dómar borga ekki reikninga. En liún gafst
ekki upp, og um Jrær mundir Jregar hún
kont aftur hingað til lands fyrir tíu árum
síðan, höfðu tónskáld og hljómsveitarstjór-
ar Evrópu hyllt hana sem mestu altsöngkonu
heims.
Þar til styrjöldin hófst ferðaðist Marian
Anderson milli Evrópu og Ameríku, henni
féll í skaut heiður og frægð, hún fyllti söng-
hallir og leikhús, setti met og aftur met með
söngskemmtanafjölda og lengd ferðalaga.
Nti á lnin gamla Fíladelfítdiúsið þar sem
móðir hennar býr enn og les um sigra dótt-
ur sinnar. Frú Anderson hlustar á allar
söngskemmtanir, sem dóttir hennar heldur
í nánd við heimilið. En hún lætur svo lítið
á sér bera, að eitt sinn voru henni veittar
ákúrur af sessunaut, sem Jrekkti liana ekki,
vegna Jiess að hún klappaði ekki nógu ákaft.
Enda þótt Marian Anderson sé nú gift og
eigi búgarð í Connecticut, þá talar hún enn-
þá um húsið við South Martin Street sem
heimili sitt. Þrátt fyrir allan Jiann heiður,
sem henni hefur hlotnazt, skoðar hún það
sem mestu gleði ævi sinnar, Jregar hún gat
íarið heim og sagt móður sinni, að nú
þyrfti hún ekki að Jrvo Jrvott lengur.
Marian Anderson hefur mikinn áhuga á
búgarði sínum í Connecticut. Hún er hreyk-
MELKORKA