Melkorka - 01.05.1946, Qupperneq 27

vær og fyndin í samræðum á æskuárum sín-
um. Þessir eiginleikar korna þó mjög lítið
í 1 jós í ritverkum hennar.
Ekki væri þó rétt að segja, að Karin
Boye liaíi verið gjörsneydd kímnigáfu sem
skáld, því að án allrar kímnigáfu gæti glögg-
skyggni hennar á mannlegt eðli ekki verið
svo mikil. En glaðlyndis er ekki hægt að
krefjast af þeim, sem eiga í ævilangri bar-
áttu við eitthvað, sem þeim er í brjóst lagt.
Þó verður ekki sagt, að Karin Boye sé böl-
sýn. Hún er viljasterk, og það kernur ekki
einungis fram í kveðskap hennar, lieldur og
í einkalífi hennar. Hún reyndi að finna
hlutverk sitt í mannfélaginu og samlagast
öðrum. Hún lauk námi í kennaraskóla í því
skyni að verða barnakennari í sveit en varð
að gefast upp. En hver sem sá Karinu Boye
í ræðustóli og heyrði hana ]esa ljóð sín, gat
skilið, að bæði hún sjálf og Ijóðagerð henn-
ar hafa verið viðkvæmar fyrir hverri truflun
af völdum umhverfisins.
Það var í Uppsölum, sem Karin Boye, að
öllum líkindum, lifði beztu ár ævi sinnar,
meðal ungra háskólanemenda, sem rök-
ræddu ákaft vandamál sín og mannfélagsins
að æskumanna sið. Þrjár fyrstu ljóðabækur
hennar, ,,Moln“ (Ský), „Gömda land“
(Hulduheimar) og „Hardarna“ (Við arin-
eld) komu út á þessurn árum. Með hverri
bók óx hún að þroska. En jafnvel sú fyrsta
fékk góða dóma. Síðasta bókin af þessum
þremur skipaði henni á bekk með góðskáld-
um Svía. Nú orðið er oft vitnað í hendingar
úr þessari lrók, sem dærni um þann bók-
menntaanda, sem ríkti í Svíþjóð fyrsta ára-
tuginn eftir heimsstyrjöldina. í þessari bók
er líka að finna ástarkvæði, sem í einlægni
sinni og bersögli eru algjörlega sérstæð í
sænskum kveðskap.
Fyrsta skáldsaga Karinar Boye, „Astarte",
vann verðlaun í norrænu skáldsagnasam-
keppninni árið 1931, Jregar Sigurd Hoel o.
fl. hlutu verðlaun. Þessi bók ber það með
sér, á hvaða áratug hún er rituð. Hún er
ekki regluleg skáldsaga, heldur sálkönnun í
Karin Boye
skáldsögubúningi. Hún átti eftir að kornast
lengra á þessari braut, þegar hún dvaldist í
Berlín árið 1933 og áleit sjálf, að hún liefði
komizt að varanlegri niðurstöðu í lífinu.
Enda ber næsta kvæðabók hennar, sem kom
út árið 1933, nafnið „Uppgörelser" (Reikn-
ingsskil).
Arið eftir kom ljóðabókin „För tiádets
skull“ (Gróandi) út. Hún er almennt talin
listrænust allra bóka hennar. Mörgum kom
þó tónninn í þessari bók á óvart. Hann var
ekki alltaf „eftir nótum“.
Karin Boye átti þrátt fyrir raunsæina
meiri lífsþorsta en margir samtíðarhöfundar
hennar, og því áttu ljóð hennar erindi til
æskulýðsins. En trúin á lífið, sem henni
verður svo tíðrætt um, er ef til vill fremur
löngun hennar til að trúa en sannfæring.
Kunnasta kvæði hennar, „Já, víst er sárt —“,
er í þessari ljóðabók. Sama hugsun kemur
frarn í fleiri kvæðum hennar, en livergi í
fegri búningi en þar.
MELKORKA
23