Melkorka - 01.12.1949, Blaðsíða 18

SIGRÍÐUR EINARS:
Miðmund
Um liljóða hvíldarstund.
strauk mildur svali mjúkt um heita kinn
i miömund.
Slöltkt hyrsins heita bál við útsœinn,
en dagsbirtan varö dauf
af skugga hvitgrás skýs,
aÖeins skóhljóÖ þögnina rauf,
fótatak þreyttra fóta við flœÖarmál
fjarlœgðist, er þaÖ nálgaðist veginn minn,
skugga brá fyrir, svo skulfu fáein lauf.
Sccbarin klöþp við sjóinn bleik og hál,
sandur sem dökknar við aðfall og bára sem ris
eru vegur þinn.
V__________________________________________/
sjá það í samanburði við einföld og nokkuð
gróf klæði; nú eru sumar konurnar teknar
upp á þeim óþarfa að sníða peysurnar úr
klæði, sem aldrei getur eins fullkomlega
lagað sig eftir vextinum eða farið eins vel
°g prjónapeysur; á meðan húfan er prjónuð
á peysan að vera það líka.“
Slíka peysu sem þarna er talað um höfum
við yngri kynslóðin aldrei séð, en trúað gæti
ég hún væri einmitt plagg handa okkur,
slifsið mjótt, hnýtt liátt í hálsinn og örlítil
rifa framan á barminum svo skíni í hvítt
léreftsbrjóstið.
Áður brutu konurnar hárið innundir
húfuna, svo Jiað sýndist stutt, og nú erum
við stuttklipptar, Jressvegna fer djúpa húfan
okkur betur, og títuprjónar eiga ekki upp á
háborðið hjá nútímastúlku. Sama er að
segja um ýmis önnur smáatriði íslenzka
búningsins, að okkar dómi voru jrau fallegri
óbreytt. Aftur á móti hljótum við að standa
í mikilli Jrakkarskuld við Sigurð Guð-
mundsson, því óefað nrá Jrakka honunr að
íslenzki búningurinn var borinn hér hundr-
að árunum lengur. Með breytingum og
samræmingu við smekk samtíðar sinnar
gerði hann íslenzka búninginn að tízku-
búningi sem allir vildu eignast Jiá og margir
eiga enn í dag.
Fyrir þrjátíu til fjörutíu árum, meðan
peysufötin voru almennust, þótti útlend-
ingum Jiað merkilegt hér á landi að ekki
var hægt að ráða af framgöngu eða klæða-
burði íslenzkrar konu hvar í stétt lutn var.
Merk kona úr sveit sagði á dögunum:
„Það má segja íslenzka búningnum til góðs
að hann hefur verið líkn nreð fátæktinni."
Það felst mikið í Jiessum orðum. Og það
verður sjónarsviptir eftir tíu til tuttugu ár
að sjá ekki lengur konu á íslenzkum bún
ingi á sveitasamkomu, er hver býr sig uppá
eftir efnum og ástæðum, í flestum tilfellum
við erl'ið skilyrði. Illt er að fá laglega saum-
aðan kjól í Reykjavík, en að heita má
ómögulegt í sveit, og þaðan af síður föng á
að tolla í tízkunni. íslenzki búningurinn á
einmitt rétt á sér fyrir Jrað að hann liefur
sinn fasta stíl í. aðalatriðum, og getur enzt
ævilangt. Konur koma sér honum upp í
eitt skipti fyrir öll og fá smíðað til hans af
fagmönnum eða jafnvel listamönnum; það
90
MEI.KORKA