Melkorka - 01.12.1949, Blaðsíða 35

„Mon dieuj ég veit ekki,“ sagði hún. „Ég
er orðin svo vön að drekka kampavín að
eiginlega — Hvað er á boðstólum? Hvað
drekkur íólk hér eigin lega?“
,,Það er til Skoti og gin,“ sagði hann, „og
ég liekl að amerískt viský sé til inni í borð-
stoi'u. Það er mjög líklegt."
„Hlægilegt!" sagði hún. „Maður gleymir
hvað þeir heita þessir liræðilegu drykkir,
sem fólk lætur í sig. Þegar ég var í Róm —
Gin, held ég!“
„Og engifer-öl?“ sagði hann.
„Q_uel horreur!“ sagði htin. „Nei, ein-
göngu — hvað kallið þið það? — óblandað."
„Ég verð enga stund,“ sagði liann, „og þó
verður það of langt.“
Hann fór og kom að vörmu spori með tvö
lítil glös, full af víni. Hann rétti henni
annað glasið.
„Merci mille fois,“ sagði hún. „Fjandinn
sjálfur. Þakka yður fyrir, ætlaði ég að
segja.“
Ungi maðurinn settist aftur við hliðina á
henni. En liann horfði ekki á glasið í hendi
sér. Hann horfði á ungu stúlkuna.
„J’ai soif,“ sagði hún. „Mon dieu. Ég
vona að yður finnist ekki ég bölva hræði-
lega. Það er orðið mér svo tamt, að ég er
Iiætt að taka eftir því. Og á frönsku finnst
manni ekkert athugavert við það. Allir gera
það. Það er ekki eins og maður sé að bölva.
Dásamlegt. Hamingjan sanna, sterkt er
það.“
„Það er gott fyrir því,“ sagði hann.
„Marge hefur góðan mann."
„Marge?“ sagði hún. „Góðan mann?“
„Að minnsta kosti,“ sagði hann, „er það
ekki svikið."
„Er það ekki svikið?“ sagði hún.
„Hún hefur góð sambönd," 'sagði hann.
„Það mundi ekki koma mér á óvart, þó að
það kæmi beint úr skipi.“
„Talið ekki um skip!“ sagði hún. „Ég fæ
svo mikla heimþrá, ég gæti dáið af heimþrá.
Mig langar til að komast um borð í skip, á
stundinni.“
„Æ, gerið þér það ekki,“ sagði hann.
„Gerið það fyrir mig. Drottinn minn, þegar
ég liugsa um það að ég hafði nærri hætt við
að koma hingað. Svei mér, ég ætlaði ekki að
koma. Og um leið og ég sá yður, vissi ég að
ég hafði einmitt gert það eina rétta. Sjáið
þér til, þegar ég sá yður sitja þarna og þenn-
an kjól og — nú, ég liefði getað stungið mér
kollhnís, og ekki meira um það.“
„Ha, þennan gamla kjól?“ sagði hún.
„Hann er hundgamall. Ég fékk hann áður
en ég sigldi. Ég hafði einhvern veginn ekki
löngun til að fara í neinn af frönsku kjól-
unum mínum í kvöld, vegna þess að — auð-
vitað finnst engum athugavert við þá þar,
en ég liélt að þessu New York fólki fyndist
þeir dálítið djarfir. Þér vitið hvernig Par-
ísarföt eru, svo frönsk.“
„Ég vildi óska að ég ætti eftir að sjá yður
í ]reim,“ sagði hann. „Svo sannarlega----
Hvað er þetta, það er ekkert í glasinu yðaf.
Ég sæki meira. Þér farið ekki á meðan. er
það?“
Aftur fór hann og kom til baka, og aftur
bar hann glös, full af litlausum vökva.
Hann tók upp sína fyrri iðju, að horfa á
ungu stúlkuna.
,,A votre santé,” sagði hún. „Guð, ég vildi
að ég gæti hætt þessu. Skál! ætlaði ég að
segja.“
„Síðan ég sá yður,“ sagði hann, „hef ég
verið að brjóta heilann um eitt mál. Ég
vildi óska að við gætum komizt eitthvað
burtu héðan. Marge segir, að þau ætli að
taka upp gólfteppin og dansa, og allir vilja
þá dansa við yður, og ég kæmist aldrei að.“
„Mig langar ekki til að dansa,“ sagði hún.
„Ameríkumenn dansa svo illa, flestir. Og
ekki langar ntig til að verða kynnt fyrir
fjölda manns. Það er svo erfitt fyrir mig að
tala við fólk. Mér finnst ég ekki skilja livað
það er að tala urn, síðan ég konr heim aftur.
Ég liugsa að því finnist fyndnin sín
skemmtileg, en mér finnst það ekki.“
„Við gætnm gert eitt,“ sagði hann, „ef
þér vilduð. Við gætunr beðið þar til farið er
melkorka
107