Melkorka - 01.12.1949, Blaðsíða 34

tala við yður. Ég hélt að kannski munduð
þér verða reiðar, á ég við. Ég var að því
komínn að halda liingað og þá liugsaði ég:
Ó, hún er svo indæl og falleg og rekur mig
eins og ræfil í burtu. Ég hélt að þér mund-
uð verða reiðar yfir því að ég kæmi og talaði
við yður, þ. e. a. s. án þess að vera kynntur
fyrir yður.“
,,(), non,“ sagði hún. „Hvers vegna, mér
dytti aldrei í hug að verða reið. Erlendis,
þér skiljið, er sagt, að þakið sé kynning."
„Hvað segið þér?“ sagði hann.
„Þetta er sagt erlendis,“ sagði hún. „í
París og á slíkum stöðum. Maður fær lieim-
boð, og sá sem býður kynnir engan fyrir
neinum. Fólki finnst það bara sjálfsagt, að
allir tali við alla, af því að því linnst sjálf-
sagt að vinir þess séu vinir vina þess. Com-
prenez-vous? Ég biðst afsökunar. Þetta slapp
út úr mér. Ég verð að hætta að tala lrönsku
Það er svo erfitt, þegar maður er einu sinni
orðinn vanur að láta þetta fjúka. Skiljið
þér livað ég er að fara? Ég var alveg búin að
steingleyma því, að það þyrfti að kynna mig
fyrir ókunnu fólki í heimboði."
„Það er mér sannarlega léttir, að þér eruð
ekki reiðar,“ sagði liann. „Að minnsta kosti
er ég ákaflega feginn. En kannski vilduð þér
heldur vera út af fyrir yður hérna. Er það?“
„Non, non, non, non, non,“ sagði hún.
„Hamingjan góða, nei. Ég sat hérna bara og
horfði á fólkið. Mér finnst ég ekki þekkja
neinn síðan ég kom heim. En það er svo
skemmtilegt að sitja og horfa á fólk, sjá
hvernig framkoma þess er, hvernig það
klæðir sig og þess háttar. Mér finnst ég vera
í öðrum heimi. Jæja, þér skiljið tilfinningar
manns, þegar maður kemur heim og hefur
verið erlendis, er ekki svo?“
„Ég hef aldrei verið í útlöndum," sagði
hann.
„Nú er ég hissa,“ sagði hún „Ó, la-la-la.
Hafið þér aldrei verið utanlands? Þér verð-
ið að sigla, eins fljótt og mögulegt er. Þér
munuð elska það. Ég sé það á yður, að yður
mun finnast það stórkostlegt."
„Voruð þér lengi erlendis?" sagði hann.
„Ég var meir en þrjár vikur í París,“
sagði hún.
„Þangað langar mig að fara,“ sagði hann.
„Þar hlýtur að vera afbragð að vera.“
„Talið ekki um það,“ sagði hún. „Ég fæ
svo mikla heimþrá, að ég verð veik. O, Parí,
Parí, ma chére Parí. Mér finnst ég alltaf
hafa átt þar heima. í sannleika sagt, ég veit
ekki lwernig ég á að fara að jrví að lifa án
hennar. Ég vildi að ég gæti farið þangað, nú
á stundinni."
„Æ, talið ekki svona, gerið það fyrir
mig,“ sagði hann. „Við þörfnumst yðar hér.
Farið að minnsta kosti ekki alveg strax. Nú
er ég einmitt að kynnast yðnr.“
„Þetta er fallega sagt af yður,“ sagði hún.
„Hamingjan góða live fáir Ameríkumenn
kunna að tala við konur. Hugsa að þeir hafi
allir svo mikið að gera, eða ég veit ekki livað
það er. Allir virðast vera að flýta sér —
enginn hugsar um neitt nema peninga,
peninga, peninga. Nú jæja, c’ est <;a, hugsa
r il
eg.
„Við gætum fundið okkur eitthvað ann-
að til ánægju,“ sagði liann. „Við gætuip
skemmt okkur mikið. Það er margt hægt að
skemmta sér í New York.“
„Þessi eilífa New York,“ sagði liún. „Ég
lield að ég venjist henni aldrei. Það er ekk-
ert hægt að gera þar. París er svo litrík og
þar er maður aldrei eitt augnablik í slæmu
skapi. Og þar eru allir þessir sniðugu smá-
veitingastaðir, þar sem hægt er að fá sjúss,
livenær sem maður vill. Það er dásamlegt."
„Ég veit um óteljandi sniðuga, litla veit-
ingastaði, þar sem hægt er að fá sjúss,“
sagði hann. „Við getum komizt á hvern
þeirra sem er innan tíu mínútna."
„Það er ekki París,“ sagði hún. „Ef ég
hugsa til liennar, þá verð ég svo terrible-
ment triste. Hver fjandinn, þá byrja ég aft-
ur. Ætla ég aldrei að muna það?“
„Á ég ekki að sækja yðnr sjúss? Þér hafið
setið hér allan tímann. Hvað viljið þér að
drekka?“
106
MELKORKA