Melkorka - 01.03.1958, Qupperneq 25

hvernig þeir lieilsast, taka í nefið, súpa á
bollunum og segja einhverja markleysu um
daginn og veginn!
Ég tala nú ekki um, ef hann Teitur ber
saman stöku urn sjálfan sig og erfiðið í sveit-
inni! Hún fer beina leið í útvarpið!
Svona er alltaf mikið um að vera fyrir
Teiti.
Stundum korna til lians bráðókunnugir
menn, til að samgleðjast honum út af þessu.
Og náttúrlega gleðst Teitur líka með þeim,
því að þetta eru rnenn, sem gera mikið veð-
ur út af öllu eins og hann.
Mér brá í brún, þegar ég vaknaði. Það
verð ég að segja. Sé ég þá ekki Teit standa
á miðju gólfi. Og feti framar stendur ó-
kunnur maður, eitthvað svo skrítinn, með
loðna kjálka en nauðrakaðar granir.
Og nú var mikið um að vera fyrir Teiti:
„Amrna mín,“ segir hann. „Þetta er hann
Falur Fúsentes — ja, það er nú bara skálda-
nafn, amma, en ég var að segja honum Fal
frá minningaþáttunum þínum, og hann er
svo intiresseraður í túlkun þinni, því að þið
eruð alveg á sömu línu.“
Svona orðaleppar koma út úr Teiti, þeg-
ar utansveitarmenn koma.
„Talaðu svo maðurinn skilji, drengur,"
sagði ég. En Loðinbarði þessi skildi þá allt.
Teitur sagði mér nú skilmerkilega, að ég
fylgdi raunsæisstefnunni eins og nýtízku
höfundar, og það þætti honum Fúsentes svo
sniðugt, að hann vildi um fram allt fá að
tala við mig.
Ég vissi ekki, að ég fylgdi neinni stefnu
og hafði ekki verið að hugsa urn neina
stefnu, þó að mér dytti í hug að hripa nið-
ur þetta, sem ég man frá fyrri árum.
En Fúsentes sagði, að allir fylgdu ein-
hverri stefnu, og ég fann, að ekkert þýddi
að þræta við hann.
Ég fór með þá fram í stofu og bað hana
Siggu mína að liita þeirn kaffi. Þeir voru si-
talandi, einkum Teitur. Hann var að segja
1'úsentes hitt og þetta til sannindamerkis
um, að ég fylgdi þessari stefnu, sem hann
f---------------------------------------->.
GARCIA LORCA:
„DÚFAN VILLTIST“
Hún villtist litla clúfan,
hún villtist.
Hún œtlaði í norðurátt
en villtist þá í austurátt,
og sýndist vera úthafið
en það var þá akurinn,
og sýndist vera himinninn
en það var þá útliafið,
og sýndist. vera nóttin
en það var þá dagurinn,
Hún villtist,
og sýndist vera stjarnan
en það var þá hrimið,
og sýndist vera snjórinn
en það var þá tíbráin,
og sýndist vera skyrtan þin
en það var þá kápan þin,
og sýndist vera hreiður sitt
en það var þá brjóstið þitt.
Hún villtist.
(Svo sofnaði hún við sjóinn,
þú luítt uppi á grein.)
Málfríður Einarsdóttir þýddi.
V________________________________________/
nefndi. Þeir virtust ætla að sanna þetta upp
á mig.
Og ekki linntu þeir látum, fyrr en ég fór
að segja Fúsentes sumt af þessu, sem ég sagði
Teiti áður.
Fúsentes sagðist vera öldungis undrandi
yfir því, að svona gömul kona skyldi vera
ofurlítið raunsæ. En þó varð hann fyrir von-
brigðum. Teitur var búinn að fullyrða, að
ég fylgdi sömu stefnu og liann. En Fúsentes
sagði, að þetta væri ekki sín stefna, nema að
litlu leyti. Hann sagði, að ég ætti að láta
hann Sigurð minn drepa féð úr hor, til þess
að geta fyrnt hey. Hann sagði h'ka, að ég
Melkorka
25