Búnaðarrit - 01.01.1962, Page 9
Hafsteinn Pétursson
1886—1961
Hversn sem menn skiptast í flokka í þjóðlífi vora í
da^, virðast allir á einu máli um að þjóðin verði að leysa
meginið af höfuðmálum sínum á einn eða annan hátt
með samtökum — í samvinnu — í félagi. Hún miðar lög-
gjöf sína við þessa lausn á vandamáhmum. Hún skipar
öllum í sveitir, — sveitarfélög, bæjarfélög, horg. Og hún
heimilar þegnunum að skipa sér í sveitir — margs konar
félög til samtaka um eitt og annað af hagsmuna- og
menningarmálum einstaklinga og heildar, hvoru tveggja
til framvindu. Við miðum alla okkar þjóðarhætti við lýð-
ræði, liugsum okkur félagsstjórn, — stjórn samvinnu og
samúðar á öllum okkar málum. Þó komumst við ekki hjá
því að fela fáum liöfuðrekstur málanna. Við setjum það
í lög vor, að liver sveitarstjórn skipi sér oddvita, og sætt-
umst á að halda þau undantekningarlaust. En það er ekki
gert af löghlýðni einni, heldur af því, að bak við þá at-
liöfn liggja óskráð lög -— lögmál, •— sem öll samvinna, —
samstæð þróun, krefst — að á einum liggur öðrum meir,
að einn verður að vera oddvili, og er þá orðið skilið sam-
kvæmt hinni upprunalegu merkingu þess: Sá, er skipað
er í fylkingarbrjóst. Þar með er ekki vanmetin fylgdin
við foringjann, forustumanninn. Til hennar sækir hann
löngum styrkinn, — oft þó þann beztan og mestan, sem
sóttur er heim til fjölskyldu, eiginkonu og barna, — inn
fyrir veggi heimilisins, — að arni þess. —
Einn þessara oddvita var Hafsteinn Pétursson, — Haf-
steinn á Guiinsteinsstöðum eins og liann var löngum