Samtíðin - 01.03.1943, Blaðsíða 10

6
SAMTÍÐIN
manninum mat dómarans á gjörðum
hans óskiljanlegt. Varð sá fyrrnefndi
einatt að laka skjóta ákvörðun og
framkvæma hana leiftursnöggt, en
þegar til kasta dómarans kemur, er
framkvæmd löng og umfangsmikii
rannsókn, vitnað i fjölda lagaákvæða
og reglugerða og jafnvel grafin upp
aldagömul lagaákvæði, seni flestir
iiafa gleyrnt. Þegar svo dómsorðið
Ioks fellur gegn lögreglumanninum,
finnur hann sárt til þess, að starfs-
reglur lians þyrftu að vera ákveðnari
og lagakrókarnir einfaldari.
Fyrir mörguni. árum kom nýtt skip
til Reykjavíkur. Almenningur flykkt-
ist niður að höfn til að skoða það.
Skipið kom óvænt og á öðrum tíma
en við hafði verið húizt. Fólkið
streymdi um horð, svo að hundruð-
um skipti. Þeir yngstu þutu upp á
stjórnpall og sumir þeirra alla leið
upp í reiða. Lögreglan og yfinnenn
skipsins réðu ekki við neitt. Þegar
engar aðvaranir dugðu, tvísli'aði lög-
reglan mannfjöldanum með kylfum
til þess að afstýra yfirvofandi stór-
slysi. Eftir það komst regla á, og
skiptist fólkið i flokka til þess að
skoða skipið ákveðinn tíma.
Daginn eftir kvörtuðu nokkrir
menn undan því, að lögreglan hefði
barið þá að ósekju við fyrrnefnt tæki-
færi. Meðal annarra kom þá maður
á fund eins lögregluþjónsins og
kvaðst mundu kæra hann fyrir það,
að hann hefði daginn áður barið konu
lians með kylfu. „Ég ætla“, sagði
maður þessi, „að skrifa um þetla i
blöðin, og svo skal ég sjá um, að þér
verðið sviptir hnöppunum.“
Lögreglumaðurinn svaraði: „Hafi
kylfan mín snert konuna yðar, þá
hefur það verið óvart. En sé það rétt
og liafi það orðið til þess að afstýra
]>vi, að hún færi sér að voða, þá sé
ég ekkert eftir því.“
Xú leið nokkur tími, og ekki kom
kæran. Þá birti dagblaðið Visir þá
fregn frá Vesturheimi, að vígðir
hefðu verið þar 2 nýir fljótabátar.
Mannfjöldi þyrptist um borð til þess
að skoða skipin. Lögreglan réð ekki
við neitt, og brátt hvolfdi báðum
skipunum, en fjöldi fólks drukknaði.
Ivom þá umræddur maður aftur til
íslenzka lögreglumannsins og þakk-
aði lionum fyrir það, sem hann liafði
gert á hafnarbakkanum i umrætl
skipti. Hann minntist á hina erlendu
fregn og sagði, um leið og hann
kvaddi: „Ég bið vður afsökunar. Nú
sé ég, að það þarf að hugsa fvrir
fólkið og stjórna því, þó slíkt sé oft
vanþakkað í bili, og þér höfðuð rétt
fyrir yður.“
Þá hefur sambúðin við hið erlenda
setulið og samstarfið við lögreglulið
þess skapað íslenzku lögreglunni nýtt
viðfangsefni. Lögreglan hefur ávallt
haldið fram óskoruðum rétti sínum
til að fara með án allrar íhlutunar
þau mál, er varða íslenzka þegna,
samkvæmt landslögum, og það er
víst, að hafi nokkur misskilningur átt
sér stað eða örðugleikar á fullkomnu
samstarfi við setuliðslögregluna, þá
er slikt löngu horfið, og nú ríkir
gagnkvæmt traust milli þessara
tveggja aðilja. Hvor aðilinn aðstoðar
annan eftir föngum, þegar með þarf,
án þess þó að blanda sér á nokkurn
liátt í sérmál hins. Virðist þetta ó-
tvirætt benda á, að viðhorf lögreglu-