Samtíðin - 01.03.1943, Blaðsíða 13

SAMTlÐIN
9
stæða sé til að segja frá leikstarfi
hennar i þessu sainþandi. Hún hefiu
að undánförnu leildð lilutverk Unu
i „Dansinum í Hruna“ hér i Reykja-
vík, og mun það vera (53. lilutverkið,
sein liún liefur farið nieð. Frk. Arn-
dís er skynsöm og prýðilega menntuð
kona, sem jafnan leikur hlutverk sín
með næmleik og fágaðri hófsemi.
Oss er hún enn i fersku minni sem
frú Tahret i „Loganum lielga'4 eftir
Somerset Maugham. Sýndi hún i
þeim leilc það innsæi og þann mynd-
ugleik, er minnti á það bezta, er vé-
höfuð notið í leikhúsum erlendis.
Annars hafa menn jafnan vænzt
mikils af frk. Arndísi siðan veturinn
1925—’2(5, er hún valdi mikla athygli
með leik sínum í „Gluggum" eftir
Galsworthy. En eitt af þeim lilut-
verkum, sem margir lelja, að hún
hafi leikið af mikilli snilld, er frú
Midget i „Á útleið“ eftir Sutton Vane.
Vér hirtum hér nokkrar myndir af
frk. Arndísi, en því næst gefum vér
henni sjálfri orðið og tökum upp
frásögn liennar um það, hvernig
henni var innanbrjósts, er hún lék
hlutverk sitt í „Sex verur leita höf-
undar“ eftir Luigi Pirandello.
Frásögn frk. Arndísar Björnsdóttur:
„ðlér varð ekki svefnsamt næturn-
ar á undan fyrstu sýningu á „Sex ver-
ur leita höfundar“. Á síðustu æfing-
unum spurði ég Indriða Waage livað
eftir annað, hvort nokkurt vit væri
fyi-ir mig að halda áfram. Hann
sagði fátt, en þó skildi ég, að honum
fannst ekki alveg vonlaust með mig.
Það, sem píndi mig einna mest, var.
að ég átti að hlæja „hlátri hinna for-
Arndis Björnsdóttir.
dæmdu'1 — ég hafði ekki hugmynd
um, hvernig þeir lilæja. Ég reyndi að
æfa mig, þegar ég hélt ég væri ein
í liúsinu, en það endaði með þvi,
að ein svstir mín, sem hafði leynzt
einhvers staðar lieima, kom í hend-
ingskasti upp stigann og spurði, livort
ég liefði meitt mig mikið! Ég tók það
ráð að sleppa lilátrinum og hað Pir-
andello að afsaka allt saman.
Tók í fvrsta sinn svefnlyf nóttina
á undan sýningunni og vaknaði von-
góð og róleg um morguninn. Þetta
sálarástand liélzt svo, þangað til ég
kom inn á leiksviðið. Þá þyrmdi yfir
mig. Eg stóð þarna frammi fyrir öllu
Jiessu fólki, sem heið eftir að
skemmta sér, og á mér hvíldi sú
skvlda, að koma því til að skilja þenn-
an vesgling, sem. ég átti að sýna.
Hjartað klifraði upp í liáls og liefur
liklega ýtt á tunguna, því að hún varð
alll í einu svo stór og þurr, að það var
ekki hægt að nota hana til neins.
Loks tóksl mér að koma henni í gang,
og svo smábatnaði þetta, en ég' skalí