Samtíðin - 01.03.1943, Qupperneq 20

16
SAMTÍÐIN
á raóti inér, og var afar þægileg i við-
móti. Jafnblíð hefur hún aldrei verið,
síðan hún var að draga sig eftir raér,
fyrir rúmum luttugu árum. Ég var
þá lærlingur hjá Jóni í Kóinu, en hún
var í fiski hjá Duus. En ég gleymi
aldrei, livað hún var fljót að hreyta
um átt, eftir að séra Jóhann var hú-
inn að splæsa okluir saman. Þótt
skönun sé frá að segja, þá liefur
mér ávalll verið dálítið í nöp við
hlessaðan prestinn síðan, þó að liann
eigi auðvitað enga sök á þessu. Maður
gekk út í þetta alsjáandi og getur
sjálfum sér um kennt. Mig grunaði
strax við heimkomuna, að eitthvað
byggi undir þessari óvæntu hlíðu,
enda kom það á daginn, áður en langt
um leið. Um kvöldið kom Karólína
og settist á rúmstokkinn hjá mér,
með liandavinnuna sína. Handavinn-
an er sallafínn kaffidúkur, sem hún
liefur verið að níðast á síðustu fjögur
árin. Hún var óskaplega manneskju-
Ieg og talaði við mig rétt eins og ég
væri lifandi vera, gædd holdi, hlóði
og mannlegum tilfinningum. Hún
talaði við mig um undirhúning jól-
anna, „ástandið“, stríðið, veðurált-
una, stjórmnálamennina og vfirleitl
allar hugsanlegar plágur. Hún liag-
ræddi mér í rúminu og spurði, livort
ég vildi ekki hærra undir höfuðið.
Hún lofaði, að ég skyldi fá signa grá-
sleppu til miðdags næstkomandi
Jaugardag. Það var uppáhaldsmatur-
inn minn, grásleppan. Hún vissi auð-
sjáanlega ekki, hvað hún ætti að gera
mér til geðs. En að lokum kom það,
sem lienni lá þyngst á hjarla. Hún
stakk upp á því, að við leigðum út
litla vesturherhergið. Það er það, sem
ég hef eiginlega kallað mitt „privat“,
og þar hef ég fengið að sofa, þegar
ég hef verið dálítið hátt upp, eða
ekki rúmhæfur, eins og Iiún kallar
það. Hún sagði, að Vigdis, vinkona
sin, hefði komið með brezkan selu-
liðsmann, meðan ég var á spítalan-
um, og farið þess á leit, að við leigð-
um honum litla herhergið. Ilún sagði,
að þetta væri háttsettur liðsforingi,
korpúral, hélt hún helzt, afar prúður
og stilltur. Hún sagði enn fremur, að
þelta væri hæði föður- og móðurlaus
einslæðingur, sem livergi hefði höfði
sinu að að halla, og það væri hrein-
asta mannkærleikaverk að skjóta
skjólshúsi vfir hann. Ég gleymdi mér
rétt sem snöggvast og spurði, Iivort
þessi munaðarleysingi ætti svo að
lialla höfði sínu að henni, en þá slejjpti
luin sér alveg. Hún liellti úr skálum
reiði sinnar yfir mig og sagði, að alltaf
væri ég jafn nápúkalegur og hugsaði
aldrei um. neitl nema sjálfan mig
Mig sárlangaði til þess að svara ofur-
lítið fyrir mig, en ég þorði það ekki,
enda var hún ekki árennileg. Allt i
einu færðist lymskulegt hros vfir and-
lil hennar, og hún sagði:
„Já, ]iað er líka alveg salt, ég var
næstum búin að gleyma að segja þér,
að það kom hréf til þín, meðán þú
varst á spítalanum.“
Hún liorfði glottandi á mig, en það
sló út um mig köldum svila. Það hafa
ef til vill verið eðlilegar afleiðingar
áfallsins á dögunum. Svo liélt hún
áfram:
„Ég opnaði hréfið i ógáti.“
Það lá við, að ég óskaði þess, að hún
slægi mig í rot. Eftir drykklanga
stund fékk ég stunið upp: