Samtíðin - 01.10.1943, Blaðsíða 12
8
SAMTÍÐIN
Frú GUÐBJÖRG JÓNSDÓTTIR Broddanesi:
Molar úr djúpi minninganna
Niðurl.
Af því ég var að minnast á Þorstcin
i Kjörvogi, ætla ég í stuttu máli að
minnast annars bónda, sem var liér
á Ströndum samtímis Þorsteini.
Hann hét Loftur Bjarnason. Enginn
var hann atgjörvismaður sem Þor-
steinn, en fleira má nú meta en það,
og svo geta ekki allir verið afburða-
menn.
Loftur hjó í Eyjum á Ströndum.
Bærinn dregur vafalaust nafn af
eyjum, sem eru þar fyrir framan. I
þeim er æðarvarp. Þar er Eyjaliyrna
að norðanverðu við bæinn. Bærinn
stendur þó ekki undir hyrnunni licld-
ur inn með sjónum. Eyjar voru einn
minnisstæðasti þátturinn í viðhurð-
um æskuára minna. Þar var lending-
arstaður fyrir alla sjómenn, sem leið
áttu norður á Gjögur, og tók Loflur
vcl á móti öllum, sem til hans konni,
Iivernig, sem þeir voru til reika og
á Iivaða tíma, sem var. Þegar farið
var norður á Gjögur, þótti ekki taka
því að fara af stað, nema liægt væri
að komast norður að Eyjum; þar
var liflending og griðastaður liinna
mörgu sjómanna, er fóru þessa leið.
Eins var, þegar koniið var frá
Gjögri. Þá þótti sjálfsagt að reyna
að komast að Eyjum. Stundum var
lent á Bjarnanesi, en það var sjaldan.
Hið sama gilti um kaupstaðarferðir
til Reykjarfjarðar.
Af þessu má ráða, að oft hafi ver-
ið margt um manninn á Eyjum, en
enginn talaði um, að það hefði nokkru
sinni heyrzt á húshændunúm. Þar,
sem er hjartarúm, vantar aldrei hús-
rúm. Og hærinn á Eyjum var lika
stór og rúmgóður. Loftur stóð oftasl
við lendingarstaðinn og tók hrosandi
farmóðum gestum, livaða mannhópi,
sem þeir tilheyrðu.
Loftur var mikill að vallarsýn,
og frá mínum bæjardyrum séð stór
að öllu leyti. Ilann var velmegandi
maður, hjó góðu húi, þótt ekki gæti
hann auðmaður talizt. Það var ekki
það, sem stækkaði hann. Landjörðin
var ekki stór, svo að skepnur liafa
ekki verið margar, en hlunnindi til
sjávarins voru ekki lítil, æðarvarp
og flcira. Svo stundaði hann sjó, eins
og aðrir á þeim árum, og það var
gróði, þegar vel lét.
Loftur kom hingað stundum, þeg-
ar stórfundir voru lialdnir, lil dæm-
is kjörfundir. Þá komu liingað menn
úr öllu kjördæminu. Norðan að
komu mennirnir ætíð á stórum skip-
um, áttæringum. Þar mátti sjá
margan mannhin, sem ekki var
venjulega á ferð, og sumum lá all-
hátt rómur, ekki samt Lofti, en mér
virtist hann höfði hærri en flestii
aðrir. Það er þó ekki vegna fundar-
halda og þrengsla í gömlu, stóru stof-
unni, sem mér er Loftur minnisstæð-
ur og hugumkær. Ekki heldur af því,
að liann væri svo fríður eða fínn
fremur öðrum á þeim tímum, en