Fréttablaðið - 30.01.2010, Blaðsíða 26

26 30. janúar 2010 LAUGARDAGUR
J
akob og Didda eru ung í
anda og með hálfrar aldar
starfsreynslu í þessum
spennandi bransa, skemmt-
anaheiminum. Jakob hefur
sungið á óteljandi böllum og
er enn að, treður upp á árs-
hátíð annað kvöld. Didda dansar
reyndar lítið um þessar mundir
en á árdögum rokksins var færni
hennar á dansgólfinu landsþekkt
og hún var látin hita upp rokk-
böllin og hélt rokk-sýningar. Dríf-
um okkur nú í huganum aftur um
fimmtíu ár.
„Hjá mér byrjaði þetta þannig að
ég þurfti að fara á sjúkrahús út af
bakvandræðum þegar ég var átján
ára. Ég mátti ekki halda áfram í
íþróttum sem ég hafði mikið verið
í, svo ég keypti mér trompet til að
gera eitthvað,“ segir Jakob. „Ég
var á Hvolsvelli á þessum tíma og
var boðið að ganga í hljómsveitina
Ecco, sem spilaði mikið á svæð-
inu. Í þessu bandi söng Halli bróð-
ir Ladda. Þegar hann hætti til að
fara í nám var ekki um annað að
ræða en að ég færi að syngja. Þetta
var haustið 1959 og ég lét mig bara
hafa það.“
Bönd spiluðu oft nokkur saman
á þessum tíma og stærsta bandið
sunnanlands var Hljómsveit Ósk-
ars Guðmundssonar. „Þeir og Ecco
voru að spila saman í Hellubíói og
eftir þá tónleika vildi Óskar fá mig
yfir til sín. Ég byrjaði að syngja
með hljómsveitinni hans 1961 og
var með þeim til 1963.“
Aldrei á plötu
Þótt Jakob hafi sungið í fimm-
tíu ár er hann ekki þekkt andlit
eða nafn. Það má að stórum hluta
skrifa á þá staðreynd að hann
hefur aldrei sungið inn á plötu.
Hann segist þó hafa fengið mörg
tækifæri til þess. KK vildi fá
hann til að syngja lag inn á plötu
og Hljómsveit Óskars Guðmunds-
sonar var boðið að gera heila LP-
plötu árið 1962. „Við æfðum upp
12 lög fyrir plötuna, meðal annars
frumsamin lög eftir Loft Loftsson
og Ásgeir Sigurðsson, bróður Jóns
bassa. Þeir voru í hljómsveitinni.
Á þessum tíma þurfti að fara út
til að taka upp plötur en ég var í
þannig vinnu að ég komst hvorki
lönd né strönd.“
Sumir hefðu nú bara slegið til.
„Já, en ég var bara í svo góðri
vinnu. Ég var deildarstjóri Afla-
tryggingarsjóðs og fór hvergi.
Eyðilagði allt fyrir hinum.“
„Hann hefur alltaf verið eitt-
hvað plötufælinn,“ segir Didda.
„Ég hef aldrei séð eftir því
að hafa ekki sungið inn á plöt-
ur,“ segir Jakob. „Margir hafa
boðið mér lög í gegnum tíðina til
að syngja inn, til dæmis Magn-
ús Eiríksson og Þórður Árnason,
sem spiluðu báðir með mér. Þórð-
ur spilar reyndar enn þá með mér.
Og meira að segja Árni Ísleifs
bauð mér lag í fyrra. En ég bara
geri það ekki!“
En er það ekki það sem maður
gerir ef maður er að syngja – tekur
upp plötur?
„Ekkert endilega. Ég er bara
í dansiballabisness. Nafnið mitt
væri jú þekktara hefði ég sungið
inn á plötur, en ég hafði bara aldrei
áhuga á því. Yfirmönnum mínum
mörgum var ekkert vel við það að
ég væri að spila. Ég var því ekkert
að auglýsa það mikið.“
Bara það sem fólkið vill
Með Hljómsveit Óskars Guð-
mundssonar náði Jakob þó nokkru
stjörnuskini. Hann var framan á
textaritinu Tra-la-la, sem Ólafur
Gaukur gaf út 1962, og þriggja
blaðsíðna viðtal með. Fyrirsögnin
er „Bara það sem fólkið vill“ og það
er enn þá sú lína sem Jakob starfar
eftir þegar hann treður upp. Seg-
ist spila það sem fólkið vill heyra,
hvort sem það séu gömlu dansarn-
ir, Bítlarnir eða Páll Óskar. Það er
tekið fram í Tra-la-la-viðtalinu að
Jakob sé ólofaður, en það var ekki
lengi því nú kom Didda rokk til
sögunnar.
„Ég byrjaði að dansa með Gulla
Bergmann árið 1959 og stundum
dansaði ég við Guðbjart, sem aldrei
var kallaður annað en Blackie. Ég
vissi lítið um hann nema hann bjó
í Hafnarfirði. Hann var alltaf í
Þórscafé þar sem við þessi svo-
kallaða KK-klíka hélt sig,“ segir
Didda. „Við krakkarnir fórum
alltaf með KK-sextett og störtuð-
um böllunum hjá þeim. Þarna var
rokkið komið, eða „rock n roll“
eins og það var alltaf kallað. Eftir
KK kom Lúdó og Stefán og við
Gulli Bergmann dönsuðum mikið
á böllum hjá þeim, bæði störtuðum
böllunum og vorum með sýningar.
Eftir rokkið kom tvistið sem við
Gulli dönsuðum líka mikið.“
Leiðir Jakobs og Diddu lágu
saman á balli – hvað annað?
„Við sáumst fyrst á réttarballi
í Aratungu. Jakob var að syngja
með Hljómsveit Óskars Guðmunds.
Ég þekkti Óskar frá því á síldinni
á Sigló. Hann hafði verið að spila
þar og fengið mig og Blackie til að
dansa. Það gerðist nú samt ekkert
hjá okkur Jakobi fyrr en aðeins
seinna þegar við hittumst á balli
í Vestmannaeyjum.“
Mundi ekki hvernig böllin enduðu
Þau voru ekkert að tvínóna við
þetta, eignuðust stelpur 1963, 1965
og 1973, en fyrir átti Didda stúlku
fædda 1960. Didda lagði rokkskóna
á hilluna en Jakob gekk í Hljómsveit
Andrésar Ingólfssonar. Á næstu
árum söng hann líka með Jóni Páli
á Borginni og Steina Crupa. „Það
var mikið álag og spilað á næst-
um því hverju kvöldi,“ segir hann.
„Maður vann alla daga líka og þetta
endaði nú bara 1968 með því að ég
fékk magasár. Það var svo mikið
að gera að Didda var alltaf spurð
hvort hún væri einstæð móðir því
ég var aldrei með henni.“
Þegar Jakob hafði náð sér af
magasárinu fór hann aftur í gang en
nú með eigin hljómsveit, Hljómsveit
Jakobs Jónssonar, sem hann hefur
gert út síðan með ýmsum hljóðfæra-
leikurum. „Fyrsta verkefnið var
skemmtilegt því bandið fór á vegum
Fegurðarsamkeppni Íslands út um
allt land að spila þegar fegurðar-
drottningar úti á landsbyggðinni
voru valdar,“ segir hann. „Eftir það
fórum við að spila fast á Klúbbnum
og ég var þar í fjögur ár. Á þess-
um tíma var ég orðinn ansi blaut-
ur og ég mundi aldrei hvernig böll-
in á Klúbbnum enduðu. Samt sögðu
strákarnir að það hefði ekkert sést
á mér. Mjög skemmtilegt, eða hitt
þó heldur. Ég hætti alveg að drekka
1978 og hef því verið þurr í 32 ár.“
Á þessum árum voru fastráðnar
húshljómsveitir á skemmtistöðum,
en Jakob segir að það fyrirkomu-
lag hafi að mestu hætt um miðjan
8. áratuginn og þá hafi hljómsveit-
in bara spilað þar sem bauðst. „Við
vorum á Röðli, mikið uppi á Velli
og bara hingað og þangað. En árið
1980 fór ég bara í einkabisness og
hef verið í honum síðan.“
Var gott upp úr þessu að hafa?
„Ég vann alltaf líka en allar
mínar tekjur í dagvinnunni fóru
beint í skattinn. Ég fékk aldrei
krónu út úr því. Við lifðum á spil-
iríinu, ég hafði þrisvar sinnum
meira upp úr því en vinnunni. Í þá
daga gaf þetta eitthvað.“
Sæmi rokk hringir
Didda hafði alltaf haldið sér í þjálf-
un með leikfimi og djassballett.
„Sæmi rokk hringdi í mig 1976 því
Stuðmenn voru að fara að kynna
plötuna sína (Tívolí) um landið og
vildu fá okkur með,“ segir Didda.
„Er ekki allt í lagi með þig?!“ spurði
ég. Maður er búinn að eignast fjög-
ur börn og ekki verið í rokkinu
árum saman! Hann gaf sig ekki og
upp úr þessu fór boltinn að rúlla hjá
okkur Sæma. Við fórum út í bisness,
vorum með sýningar hjá alls konar
prívataðilum og á árshátíðum, döns-
uðum í HLH-myndbandi og vorum
hverja helgi á rokkhátíð á Broadway
árið 1983.
Upp úr því dönsuðum við af og
til og síðast í hittifyrra í tilefni af
því að Sæmi gaf út ævisöguna sína.
Það var mikið að gera og stundum
þrjár sýningar sama kvöldið. Það
kom fyrir að við Jakob hittumst á
böllum og þá sagði fólk, nú, eruð þið
hjón? Annars héldu bara allir að við
Sæmi værum hjón.“
„Það halda það nú margir enn þá,“
segir Jakob og hlær. „Ég heyri þetta
oft í heita pottinum. Ég er ekkert að
leiðrétta það.“
Nú, eruð þið hjón?
Jakob Jónsson söngvari og eiginkona hans, Jónína „Didda rokk“ Karlsdóttir, byrjuðu að syngja og dansa opinberlega 1959. Þau
fagna því fimmtugsafmæli í „bransanum“ um þessar mundir. Dr. Gunni fékk að hlýða á sögustund.
FIMMTÍU ÁR AF BÖLLUM Didda rokk og Jakob Jónsson: „Við sáumst fyrst á réttarballi í Aratungu.“ FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
Í IÐNÓ 2008 Sæmi og Didda rokk rifja upp gamla takta. Lúdó og Stefán sjá um músíkina. FRÉTTABLAÐIÐ/DANÍEL