Fréttablaðið - 17.06.2010, Page 40

28 17. júní 2010 FIMMTUDAGUR
BAKÞANKAR
Ragnheiðar
Tryggva-
dóttur
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Hvernig
kanntu við
trúða?
Trúða?
Nei, ekki
vel. Þeir
eru ekki
vinir mínir.
Nei, ekki
týpurnar
sem þú
býður í
partí.
Maður sem
sem málar sig
til að reyna að
vera skemmti-
legur er algjört
fífl í mínum
augum!
Þeir eru
stund-
um svo
daprir!
Depurð er
orðið! Það
er engin ást
í sirkus. Bara
fílar í búrum
og konur með
skegg. Kjaft-
æði!
Ég fór einu
sinni í eftirpartí
með skeggjaðri
stelpu. Ég yfirgaf
vettvang glæps-
ins þegjandi!
En
fékkstu
ekki lotu
í hringn-
um?
Vá! Sá
gamli er
risavaxinn!
Pabbi notaði
hann á níunda
áratugnum.
Hann er ekki bara jafn stór og
risalax, heldur er hann ekki með
skjá, myndavél eða netaðgangi.
Sama má
segja um
múrsteina.
Ég held að
múrsteinn
myndi ná
betra sam-
bandi.
Lokaðu augunum
og teldu upp að
tíu.
Ókei!
1,2,3,4,5,6,7,8,9,10! Ég
ætla að finna þig!
Bíddu, af
hverju stend-
urðu enn þá
hérna?
Ææ, þú
tapaðir.
Ha?
En…
Ertu aftur i í leikn-
um „ruglað í litla
bróður“?
Ég elska
þennan
leik.
Rólegan
æsing, ha?
Hann fer
eftir staf-
rófsröð, ha!
Fáviti!
Jam!
Hæ hó jibbíjei og jibbíjei sönglar í höfð-inu á mér í dag, þjóðhátíðardaginn.
Fólk fer að tygja sig niður í bæ fljótlega,
bregður sér í betri fötin og stingur niður
regnhlífum til öryggis. Svo hefst hringsólið
við að finna stæði, rosaleg mannmergð er
þetta alltaf hreint.
HÁTÍÐAHÖLDIN þann 17. júní fóru fram í
litlu skógarrjóðri í minni sveit. Þar söfnuð-
ust sveitungarnir saman, grilluðu pylsur og
léku leiki. Í minningunni var aldrei rign-
ing þennan dag, frekar að þyrfti að berja
frá sér mývargi í sólinni. Í minningunni
hljóma hlátrasköllin og skvaldur fólks-
ins í rjóðrinu, þar sem hver fjölskylda
kom sér fyrir á köflóttu ullarteppi í
kringum blettinn þar sem skemmtiat-
riðin fóru fram. Saftflöskur komu upp
úr kæliboxum, smurt brauð kom upp
úr kökudunkum, í mörgum lögum
með smjörpappír á milli.
ÉG man eftir spenningn-
um yfir því að eiga að borða
úti. Setjast flötum bein-
um á teppi meðan mamma
tíndi upp úr nestistöskunni
glerglösin, vafin inn í visku-
stykki og kakó eða djúsblöndu
á brúsa. Stundum fengum við
kókómjólk með röri að drekka,
sem var rosa mikið sport. Eitthvert árið
höfðu framtakssamir menn í ungmenna-
félagi sveitarinnar látið hlaða upp grilli
í einu horni rjóðursins og eftir það voru
grillaðar pylsur fastur hluti hátíðahald-
anna og fylltu rjóðrið reyk og brunailmi.
HÁTÍÐIN var líka eitt tækifærið af ekki
allt of mörgum sem við krakkarnir í sveit-
inni hittumst yfir sumarið. Því var alltaf
mikið fjör. Keppt var í reiptogi og þá gjarn-
an skipt í lið eftir því hvoru megin fljóts-
ins maður bjó. Stundum var pokahlaup og
stundum farið í ratleik í skóginum. Eftir
dagskrána í rjóðrinu var spilaður fjölda-
fótbolti á grundinni og allir fengu að vera
með, líka við litlu krakkarnir.
ÞAR sem ég treðst gegnum mannmergðina
á 17. júní í miðborg Reykjavíkur og kemst
hvorki lönd né strönd er ekki laust við að
sveitamaðurinn komi upp í mér og ég hugsi
til litlu hátíðarinnar í skóginum. Með kandí-
floss í hárinu sem einhver klessti á hausinn
á mér þegar ég tróðst gegnum skóg af gas-
blöðrum, reyni ég að þurrka af gosið sem
helltist niður á pilsið mitt í pulsuröðinni.
Hér er hávaði, lúðrar eru þeyttir, krakk-
ar blása í flautur og fólk er stanslaust
hrópandi á einhvern sem er týndur. Þegar
fyrstu regndroparnir taka að falla man ég
svo auðvitað að ég gleymdi regnhlífinni.
Kakó á brúsa og smurt