Fréttablaðið - 29.10.2010, Side 48

10 •
Þið hafið verið eitt af heitustu ungu böndunum frekar
lengi og eftir Airwaves fannst mér ég heyra miklu
meira um ykkur. Ég verð að vera hreinskilinn og
segja þér að ég sá ykkur ekki, en heyrði að þið hafið
verið frábær. Er það skemmtilegasta sem þú gerir að
spila á tónleikum?
„Já, það er með því skemmtilegra. Það er samt
skemmtilegast að fara til útlanda og spila fyrir nýtt
fólk – það er rosalega gaman. Ég var reyndar geð-
veikt stressuð fyrir Airwaves, þangað til við byrjuð-
um að spila.“
Af hverju varstu svona stressuð?
„Ég veit það ekki alveg.“
Þú ert búin að gera þetta í mörg ár …
„ Já, ég er eiginlega hætt að vera stressuð fyrir
tónleika. Yfirleitt er ég stressaðri fyrir nánari tónleika
þar sem eru fáir. En ég veit ekki af hverju ég var
svona stressuð – ég átti reyndar að byrja ein uppi á
sviðinu. Ég fór fram og ætlaði að byrja að spila, en
þá heyrðist ekkert í mér. Ég titraði …“
R
etro Stefson hefur verið dugleg við að ferðast
undanfarin ár og komið fram víða í Evrópu.
Fyrsta ferðin vestur um haf er einnig væntan-
leg, en hljómsveitin kemur fram í Montréal í Kanada
í nóvember. Hljómsveitin hyggst svo ferðast meira í
byrjun næsta árs.
Nú virðast vera stór egó í hljómsveitinni og ég meina
það ekki á neikvæðan hátt, þetta virðast vera gaurar
fyrir allan peninginn. Hvernig er að vera eina stelpan
í þessu hópi?
„Ég veit það ekki. Það er kannski stundum skrýtið,
en mér finnst það fínt. Ég á þrjá eldri bræður og er
vön að vera eina stelpan. Þannig að mér finnst fínt
stundum að fá að vera strákur og slást við Loga.“
Færðu að segja eitthvað á æfingum, ertu ekki töluð
í kaf?
„Nei, nei – ég fæ að tala. Það er ekkert svo erfitt.“
Nú vita allir að almennt séð eru strákar ógeðslegir,
hvernig er þegar þið ferðist?
„(hlær) Það er … já. Ég er orðin ýmsu vön. En það
er alltaf ótrúlega gaman þegar við ferðumst saman.
Og ef við förum eitthvert þar sem er eitt einstakl-
ingsherbergi, þá fæ ég það, sem er þægilegt. En
stundum ekkert svakalega. Það er stundum leiðinlegt
að vera ein. En eins og ég segi, ég er ýmsu vön þar
sem ég á þrjá eldri bræður.“
Vön að þurfa að berjast fyrir þínu?
„Já. Eða ég berst reyndar ekkert fyrir mínu, segi
bara „ok“. Ég er yngst og eina stelpan. Ég geri bara
það sem mér er sagt (hlær).“
En hvernig er að vera ungur tónlistarmaður á Íslandi,
er eitthvað varið í þetta?
„Já. Þetta er mjög gaman. Ég hef kynnst mikið af
fólki og svo er svakalega gaman að spila.“
Er eitthvað upp úr þessu að hafa? Eða er spilað til að
geta búið til meiri tónlist?
„Já. Við græðum ekkert gríðarlega mikið á þessu.
Þegar við fáum borgað fer það í hljómsveitarsjóð og
við förum stundum út að borða saman, gerum eitt-
hvað, kaupum græjur og borgum fyrir plötu.“
Þannig að þið lifið ekki í vellystingum, þrátt fyrir að
vera ein vinsælasta hljómsveit landsins?
„(Hlær) Nei.“
Það væri líka skrýtið ef það væri allt í einu orðið
þannig á Íslandi.
G
rúppíur hafa fylgt hljómsveitum frá örófi
alda. Talið er að fyrsta grúppían hafi orðið
til um 500 árum fyrir Krist og síðan hefur
útbreiðsla þeirra verið óstöðvandi. Spyrjið bara Axl
Rose. Drengirnir í Retro Stefson eru myndarpiltar og
laða vafalaust að sér heilu hjarðirnar af grúppíum.
Þorbjörg er líka myndarstúlka þannig að við getum
gefið okkur að grúpgaurarnir séu aldrei langt undan.
Ertu elt á röndum af vongóðum grúpgaurum eftir
tónleika?
„(Hlær) Nei. Ekki mikið.“
Það er hlýtur nú að vera eitthvað?
„Ég lendi nú í þessu, nei, æ, ég veit það ekki.“
Það hefur enginn mætt fyrir utan hjá þér með gítar
og blóm í munninum?
„(Hlær meira) Nei. Það hefur ekki komið fyrir enn
þá.“
Áttu kærasta?
„Já.“
Þannig að þú ert kannski ekki mikið að pæla í grúp-
gaurunum?
„Nei, ekki mikið.“
Hvernig finnst þér þetta orð: „Grúpgaurar“?
„Það er mjög fínt orð.“
Þ
orbjörg hafði aldrei áður verið í hljómsveit
þegar Unnsteinn, forsprakki hljómsveitarinnar,
bauð henni að slást í hópinn. Hún hafði ekki
heldur spilað á hljómborð, en á að baki margra ára
nám í klassískum píanóleik. Hún er komin langt í
náminu, tók sjötta stig í fyrra og á að eigin sögn um
tvö ár eftir. Kannski þrjú.
Ertu úr tónlistarfjölskyldu?
„Já, eiginlega. Það er afa mínum að þakka að ég
byrjaði að læra á píanó. Hann spilaði mikið á píanó
– hann var orðinn blindur en hélt samt áfram að
spila. Hann borgaði fyrir mig námið. Mamma lærði
líka á píanó og tveir bræður mínir. Einn bróðir minn
er líka í hljómsveitinni Útidúr, annar var alltaf í hljóm-
sveitum en býr núna í útlöndum og þriðji bróðir minn
er plötusnúður og rosalega mikið í tónlist.“
Þannig að litla systirin er í vinsælustu hljómsveitinni?
„Eee … nei, ekkert endilega.“
Vinsælli en Útidúr?
„Kannski. Við erum náttúrulega búin að vera til
miklu lengur.“
Er enginn systkinarígur?
„Nei, ég var meira að segja í Útidúr, en það var svo
mikið að gera að ég hafði ekki tíma í það. Mér finnst
Útidúr geðveik hljómsveit.“
Þannig að það eru engin vandræðaleg augnablik
þegar fjölskyldan hittist?
„(Hlær) Nei. Við erum mjög góðir vinir.“
Þannig að lífið snýst um tónlist hjá þér?
„Já.“
En við hvað vinnurðu?
„Ég var að fá vinnu fyrir stuttu. Það var mikill léttir.
Ég er að vinna á frístundaheimili í Laugarnesskóla.“
Stefnirðu á einhvers konar nám?
„Ég veit það ekki. Ég er rosalega óákveðin. Ég er
haldin miklum valkvíða í lífinu – ég get ekki einu sinni
ákveðið hvaða súkkulaðistykki ég á að kaupa mér úti
í búð. Þannig að ég er að hugsa. Ég ætlaði í háskóla,
en svo gleymdi ég að borga, en langaði hvort sem
er ekki í námið – hafði bara skráð mig í eitthvað. Ég
ætla að hugsa mig betur um og fara í eitthvað sem
ég hef áhuga á.“
„ÉG ÆTLAÐI Í
HÁSKÓLA, EN
SVO GLEYMDI ÉG
AÐ BORGA“
Gæðadekk
F
í
t
o
n
/
S
Í
A
ÞAÐ ER AUÐVELTAÐ KAUPA ÁSKRIFT Á
STOD2.IS