Morgunn - 01.06.1926, Blaðsíða 91

MORGUNN
85
að minsta kosti að liafa það hugfast, að lækningarnar og trú-
in á þær, og sannfæringin um, að þær stafi stundum frá ver-
um af öðrum tilverustigum, eru alþjóða-fyrirbrigði. Senni-
lega er ekkert land til í veröldinni, þar sem því er ekki hald-
iö fram af einhverjum, mörgum eða fáum, aö þessar lælm-
ingar séu að gerast. Englendingar eru komnir svo langt, aö
þeir hafa komið Tipp dálitlum spítala fyrir þær, og yfirlækn-
irinn er þar talinn vera framliðinn maður, sem starfar í
sambandi viö unga hjúkrunarkonu. Nýlega hefir lækninga-
miðill verið fenginn frá Nýja Sjálandi til Lundúna, og mjög
inikið af því látið, live stórkostlegur árangur hafi oröið af
tilraunum með liann. Miðillinn heitir Charles Adam Simpson.
Stjórnandi lians, sá er í raun og veru liefir lækningarnar
með höndum, nefnir sig Dr. Lascelles, og kveðst hafa verið
læknir í Lundúnum fyrir 60 árum. Sumar fyrirbrigða-sög-
urnar eru furðu líkar þeim sögum, er fara af ,,Priðriki“
þeim, sem talinn er lækna hér á landi fyrir milligöngu ung-
frú Margrétar Thorlacius og frú Guörúnar Guðmundsdóttur.
Yér setjum hér eína sögu, sem menn geta haft til saman-
burðar. Sögumaður lieitir Andrew Baskerville, og liefir tekið
að sér að standa fyrir tilraununum með þennan miðil og
semja skýrslu um árangur hverrar tilraunar, eftir að Jiann
hafði sjálfur fengið þá lækning, sem hér skal stuttlega skýrt frá.
»Dr. Sögumaður var með öllu yfirkominn af
Lascelles*. taugaveiklun. Ilann kom til miðilsins og
miðillinn fór höndum um liann í sambandsástandi og undir
stjórn þess, sem nef'nir sig Dr. Lascelles. Þessi ósýnilegi laikn-
ir segist verða að koma til hans að kveldi til. En hann skuli
elcki vera neitt hræddur; ekkert sé að óttast. En á leiöinni
heim sá sjúklingurinn eftir þvi að hafa hætt sér út í þetta,
og honum fanst það nokkuð óviðkunnanlegt, að eiga von á
gesti úr öðrum heiini inn í herbergi sitt.
Læknirinn sjálfur, þegar liann hafði slökt ljósið um
kom. Enginn var í herberginu nema sjúklingurinn
kveldið. Þá fann liann undur léttar liendur fara uin andlit
sitt, því næst fanst honum einhverjar einkennilegar öldur fara