Morgunn - 01.06.1926, Blaðsíða 106

100
MOKGUNN
á nákvæmlega sama staö og eg liaföi fyrst séö karlveru þá,
sem inn kom stuttu sí'öar. Þótti okkur þetta í meira lagi und-
arlegt.
Upp frá þessu 'breyttist lieilsa mín svo, að þrautirnar
fyrir hjartanu hurfu. Leiö þannig langur tími og batnaði
mér liægt aö ööru leyti, en lcomst þó á fætur.
1 febrúar n. á. (1925), fann eg Guörúnu Guðmundsdótt-
ur frá Berjanesi. Datt mér í hug, að hún gæti frætt mig um,
hvort bréf mitt til Margrétar á Öxnafelli lieföi eigi komist til
skila. Sama kvöld fæ eg þau boö frá Guörúnu, að „Friðrik“
segist ætla að vitja mín og skuli eg vera róleg meö öllu. Aöra
nótt frá þessu er þaö, að eg vakna við það, að maöur í hvít-
um hjúp kemur inn til mín. Gengur hann að fótagafli rúms-
ins og samstundis finn eg líkt og rafmagnsstraum fara um
líltama minn. Segir vera þessi mér að setjast upp. Því hlýddi
eg. Sá eg þá milli handa hans líkt og bikar. Yar hann borinn
aö vörum mér og saup eg á. Eg sá glögt í bikarinn, og var
vökvinn glær aö sjá og þykkri en nýmjólk. Legst eg þá út
af, en kendi um leið hins leiöandi straums um alla limi mína.
Þessu næst gengur veran að liöföagaflinum og atliugar á mér
bæði eyrun. (Hér slcal þess getiö, að eg liefi búið við heyrnar-
deyfu frá því eg var 3ja ára. Töldu læknar hljóðhimnur bil-
aðar). Yirtist mér eins og rekiö væri eitthvaö inn í evrun og
kendi mig sárt til.
En samtímis þessu sé eg viö fótagaflinn standa karlveru
skínandi fagra. Hefi eg aldrei séö eins skær, djúp og fögur
augu í nokkurum manni. Stendur mér þetta alt lifandi fyrir
hugskotsaugum. Yfir veru þessari lá aö nokkru leyti slæða, og
fanst mér hún vilja fela andlit sitt bak við hana. Greip mig
við þetta þvílík hrifning, að eg fór að lesa sálminn: „Ó, Jesú
bróðir bezti —“. En áður en sálmurinn var á enda, voru
sýnir þessar og slcynjanir horfnar.
Fanst manni mínum og, aö liann veröa var við eitthvað
dularfult inni þessa nótt, þó eigi væri það eins ljóst og í fyrra
skiftið. Daginn eftir fæ eg boö frá Guðrúnu þess efnis, aö
„Friðrilí1' vilji, að eg baði mig daglega úr volgu vatni og
gangi úti, eftir því sem eg geti. 3 dögum síðar fæ eg boö úr
sama stað og um það, að eg eigi að auka útiveruna og hlýða
því betur en eg lieföi gert. Gat Guörún þó naumast vitað
neit.t um, hvernig eg, benni ókunn oð mestu, liagaði göngum
mínum.
Eftir þetta batnaði mér mikiö og hélst sá bati fram á
síðasta liaust. Ofrcyndi eg mig þá viö vökur yfir dauöveikum