Morgunn - 01.06.1928, Qupperneq 52

46
N N Í1Ð U 0 K
starfs- og viljaþróttur, er brjóta hlyti sér framrás í
lífi hans. Upp frá því hittumst við ávalt sem kunningj-
ar, þótt ekkert þektumst við áður.
Og frá öðru atviki í endurminningum mínum lang-
ar mig til að segja. Eg vona það þreyti yður ekki um
of og mér sjálfum er það nautn. Það var árið 1911.
Síra Friðrik Bergmann, hinn nafnkunni prestur og rit-
höfundur, fyrst á Garðar og síðast í Winnipeg, sem
flest yðar munu kannast við, var þá í heimsókn hér á
landi. Við höfðum verið leikfélagar í æsku og vinátta
með foreldrum og frændfólki. Eg bað hann að heim-
sækja mig suður að Útskálum, þar sem eg var þá prest-
ur, og það gjörði hann, og þeir gjörðu mér þá ánægju
að slást í för með honum forsetar félags vors, Einar
skáld Kvaran og prófessor Haraldur Níelsson, og
dvöldu þeir hjá mér tvær nætur. Eg þarf ekki að eyða
orðum að, hver óblandin nautn mér var að samræðum
þessara þriggja manna, er voru hver öðrum andríkari
og fróðari og færari um að færa hugsanir sínar í þann
búning, sem nautn var á að hlýða. Eg hefi ritað í dag-
bók, sem eg hélt á þeim árum, að þeir dvöldu „hjá mér
mér til ógleymanlegrar skemtunar." Og nú endurtek
eg sömu orðin, að mér eru þessar stundir enn ógleym-
anlegar. Og ekki þarf eg að lýsa fyrir yður, hvern
bróðurhlut hinn dáni vinur vor átti í þessu; yður er
öllum í minni og mun vart úr minni líða, hve oft hann
vakti yður yndi og hreif huga yðar með sínu frábær-
lega kraftmikla, áhugaríka, aðlaðandi og sannfærandi
máli. Upp frá þeim samfundum munum við vart hafa
hizt svo, að hann viki ekki að mér vinsemdarorðum,
sem mörg, mörg eru mér enn í minni, og ásamt allri
starfsemi hans höfðu fyrir löngu vakið hjá mér þann
hug, sem eg skil við vináttu, er sannfærður um, að eg
átti vin í honum og fullyrði, að eg vildi vera vinur hans.
Og líkt tel eg víst, að sé um yður, allan fjölda vina
hans, að þér varðveitið frá persónulegri viðkynningu yð-