Morgunn - 01.06.1928, Qupperneq 127

M 0 R G U N N
121
og skipaði henni að koma með sér. I>etta tókst henni.
Stúlkan, sem fyrir áhrifunum varð, var eins og vilja-
laus ræfill, svo sem við mátti búast í þessu ástandi.
- Nokkuru síðar um veturinn kom til okkar kona til
þess að biðja um að gerðar yrðu tilraunir með stúlku,
sem mundi hafa dulræna hæfileika, en lét þess jafnframt
getið, að venzlafólk stúlkunnar væri mjög mótfallið til-
raunum. Hún sagði, að stúlkuna langaði sjálfa til þess að
þroska þessa hæfileika. Það kom þá upp úr kafinu, að
þetta var sama stúlkan, sem bágast hafði átt í ganginum.
Hún kom á tilteknum tíma tvisvar eða þrisvar og fór í
sambandsástand. Ekki var ]>að nægilega djúpt, því að
hún vissi af sér að einhverju leyti, eins og títt er um
byrjendur. En tvær verur, hvor annari allsendis ólíkar,
töluðu af vörum hennar. Þær kvörtuðu undan erfiðleik-
um; sambandsástandið væri enn of létt. Stúlkunni }>ótti
sérstaklega vænt um aðra veruna, sagðist oft vita af
henni hjá sér. Alt virtist benda á, að verið væri að koma
henni undan þeim óreglulegu áhrifum, sem hún hafði
þjáðst af og koma lagi á hana sjálfa. Tilraun var jafnvel
gerð til sannana, sem okkur virtist síðar að hefði tekist.
Stúlkan tjáði sig langa til að halda áfram. En þá var af
öðrum lagt kapp á að telja hana af ]>ví. Og það tókst.
Hún hefir alt síðasta sumar og fram á þennan dag verið
heilsulaus aumingi. Eg segi ekki eingöngu frá þessu sem
synishorni þess, hvernig farið er með sálrænar manneskj-
ur> ]>egar ]>ær eru undir áhrifum og sérstakrar varúðar
þarf að gæta, heldur líka sem dæmi þess, hve örðugt er að
fá að hjálpa manneskjunum, ]>ó að einhver vilji leggja
það á sig.
Eg ætla þá að minnast á stúlku, sem annan veg fór
um. Hún var ein af þeim, sem fólkið kallaði „undarlega
veika“; hún sagðist fá svo tíð yfirlið, og verða svo magn-
laus, og allskonar vanlíðan sótti á hana. Þegar hún fann
'— því það fann hún oft — að yfirlið var í aðsigi, langaði
hana til að fara í burtu frá fólki og vera ein; þá leið