Morgunn - 01.06.1928, Qupperneq 128

122
M 0 R G U N N
henni miklu betur heldur en þegar verið var að stumra
yfir henni; það fanst henni afar-óþægilegt. Hún hafði
leitað til lækna. Þeir kölluðu Jætta krampa, og létu hana
hafa mikið af meðölum. En henni batnaði ekki, heldur
]>vert á móti. Ekkert gat hún skilið í þessu sjálf, en var
orðin mjög áhyggjufull um heilsu sína og fann að það
stefndi að Jjví, að hún gæti ekki unnið fyrir sér. Ekki dró
Jiað úr áhyggjunum, að náinn ættingi hennar hafði orðið
brjálaður og varð það til dauðadags. Heilsuleysið hafði
byrjað á ættingjanum eins og henni, og einhverjir höfðu
verið svo ógætnir að hafa orð á því við hana, að hún
mundi fara sömu leiðina og þetta skyldmenni hennar.
Loks komst hún til hjóna, sem kynst höfðu sálarrann-
sóknum. Hún fór að segja frá því, sem hún sæi, þegar
hún fengi yfirliðin. Hún sagðist sjá hópa af fólki í kring-
um sig; sumir væru hvítklæddir og aðrir dökkklæddir;
við suma var hún hrædd. Altaf voru einhverjir, sem henni
fanst mundu vilja hjálpa sér, en svo aðrir, sem henni
stóð stuggur af. Henni fanst leiðinlegt, að enginn, sem
hún hafði verið samvistum við, botnaði neitt í þessu.
Hjónin, sem hún var hjá, lögðu nú kapp á að kynna sér
ástand hennar, töldu sig ganga úr skugga um, að hér væri
um áhrif að tefla, og komu henni á miðilsfund. Þar stað-
festist skoðun þeirra um sjúkdórninn. Tilraunir voru gerð-
ar með hana sjálfa sem miðil. Þær báru ekki árangur.
Hér virtist engin annar kostur en að loka sambandi henn-
ar. Það tókst með tilraunum og með því að koma henni
í skilning um, um hvað væri að tefla og kenna henni að
verjast óþægilegum áhrifum. Stúlkunni fór að batna. Hún
fór heilbrigð frá hjónunum eftir tvö ár.
Eg ætla þá að láta hér staðar numið með frásagn-
irnar, og ljúka máli mínu innan skamms. Eg ætlast auð-
vitað til ]>ess, að sálarrannsóknafélagsmenn séu og verði
„salt jarðar“ í þeim efnum, er félag vort hefir með hönd-
um. Geypiverk er að vinna úti meðal fólksins. Afar-mikl-
um fróðleik þarf að sá út. Og ekki er það lítilvægasta